35.000 Kilometer Verder

Lieve allemaal,

ik hoop dat ik niet te veel mensen ongerust heb gemaakt door drie maanden niets meer op dit weblog van me te laten horen. Een aantal mensen heb ik nog her en der gezien of gesproken. Voor velen van jullie zal er via hen nog wel iets van berichtgeving doorgesijpeld zijn, maar ik heb inmiddels een groot aantal nieuwsgierige e-mailtjes in mijn inbox. Er is ook veel te vertellen. Sinds mijn vorige schrijven is er minstens 35.000 kilometer aardoppervlak onder mij doorgegleden. Als ik niet gezigzagd had was ik bijna helemaal rond geweest.
Heel kort samengevat: Indiana-Noorwegen-Berlijn-Amsterdam-San Francisco-New York-Indiana. Een ruim twee maanden durend nomadenbestaan. Mijn langste tocht in twaalf jaar, want zo lang is het al geleden dat ik als backpackertje door Azie drentelde.
Het begin (waarover later meer, ik vertel eerst over het hier en nu) en eind van deze reis liggen tien minuten van elkaar verwijderd. Ik ben onlangs verhuisd want ik was het goed zat in dat grote lege huis. Te duur, te donker, een aardige maar oersaaie huisgenoot en een klojo van een huisbaas. De druppel was wel dat hij voor dag en dauw de auto van mijn ouders heeft laten wegslepen, terwijl hij wist dat ze bij me op bezoek waren en er maar een andere auto op de 15 plaatsen tellende parkeerplaats stond. Ik heb hem verteld dat ik permanent naar Nederland vertrok en mijn contract verbroken. Sinds vorige week woon ik op: 925 W 2ND ST
BLOOMINGTON, IN 47403
Ik heb het er tot dusver prima naar mijn zin. Mijn huisgenootje Angela is ook grad-student bij psychologie en via haar leer ik een stuk meer mensen op de faculteit kennen. We wonen hier met zijn tweeen plus haar kat, Killian. Hij is erg fluffy, net zoals Luna in New York, en hij is over-aanwezig. Hij klimt op het aanrecht als je er bezig bent, laat zich samen insluiten in de badkamer als je niet oplet en kruipt graag in mijn bed. Ook presenteert hij zich om geaaid te worden tot het punt dat je er over struikelt, miauwt hij als een gek om aandacht en ruikt het naar hem als je binnenkomt. Maar er is ruimte zat, twee keer wat we in Brooklyn hadden voor vier mensen en drie katten, plus een kelder en een tuin. Inmiddels hangen de foto's en posters die ik hier heb aan de muur, maar er is plek voor meer - jullie hebben mijn adres!
Over foto's gesproken: Ik ben ontevreden met de prijs/kwaliteitverhouding van waarbenjij.nu en probeer de hele handel te migreren naar flickr. Op dit moment staat er behoorlijk wat materiaal op mijn facebook account: http://indiana.facebook.com/photos.php?id=6847021&l=80dd5
Helaas zullen jullie het wel zonder scherpe onderschriften in het Nederlands moeten doen.

Ik ben optimistisch wat betreft mijn (voorlopig) laatste semester in the states. Mijn onderzoek krijgt wat momentum, alhoewel ik op dit moment geen proefpersonen mag testen want de vergunning is niet op tijd verlengd. Het geeft me de gelegenheid om wat literatuur op orde te krijgen en een vak te volgen. 'Search strategies in space & time' gaat over zoeken en vinden en met mijn achternaam ben ik er natuurlijk geknipt voor. Onderwerpen varieren van het zoeken naar voedsel en nestplaatsen door ratten en vogeltjes, tot partnerkeuze, reddingsbrigades en Google. Voor het eerst sinds december zit ik weer in de collegebanken en dat is wel prettig voor de afwisseling. Ik begin binnenkort weer met een radioshow, waarvoor ik in Leah een goede co-host heb gevonden. Ze werkte vorig semester in ons lab en blijft me verbazen. Ze komt van heel ver - in haar kerkgemeenschap spraken ze in tongen - en probeerde haar docenten in haar eerste jaar te overtuigen van de waarheid van het creationisme. Hoe ze zich daarvan los heeft gemaakt en steeds eigenzinniger en zelfstandiger wordt is fascinerend om te zien. Ik zal jullie laten weten wanneer we de lucht ingaan.
Zij is een van het handjevol mensen waarmee ik hier bevriend ben geraakt die durven om onder de oppervlakte te duiken. Ik heb geen gebrek aan mensen om in de bar waterig bier mee te drinken en over sport te ouwehoeren, maar nu heb ik zowaar memorabele gesprekken. Ik voel me nog steeds niet thuis, maar heb tenminste mensen om me heen die dat begrijpen. Die me knuffel geven op het moment dat anderen me een plastic fles met alcohol aanrijken. Het zijn allemaal vrouwen. Dat krijg je als je je daar op een meisjesstudie al jaren mee omringt. Lydia en Jessie komen allebei uit het diepe zuiden, waar de Ku Klux Klan ooit heerste en men nog altijd met een haast onverstaanbaar uitgerekt accent spreekt. Daar, waar nog sterker dan in de rest van Amerika geldt dat je dient te conformeren aan het ideaalbeeld. Trouwen met je vriendje van de middelbare school, je terugtrekken in de suburbs terwijl hij aan zijn carriere werkt, koken en kinderen baren. Jessie is net voor dat baren aan zichzelf gaan denken, gescheiden en terug naar school gegaan. Inmiddels is ze promovendus in de antropologie, gespecialiseerd in vrouwen in het Amazonegebied en iemand met wie ik een wijntje kan drinken en spontaan kan gaan dansen. Heerlijk, van die vrijgevochten types om me heen. Hoewel ik nog steeds niet toegelaten word om de afwas te doen en ze 's ochtends blueberry pancakes voor me bakken als ik nog lig te slapen. Lieverds, zijn het.

Mijn ouders ook trouwens. Die waren in juni een paar weken hier en doorbraken voor mij de monotonie van het zomersemester, waarin Bloomington voor een groot deel leegloopt. Ik heb ze opgehaald in Chicago en daar een paar dagen met ze doorgebracht. Het blijft tof om samen met ze op stap te gaan. Als ik niet hier was geweest hadden we elkaar in Brazilie getroffen, maar wie weet kunnen we dat later nog een keer arrangeren. In Chicago zijn we nog voor dag en dauw opgestaan om Nederland-Servie te bekijken. Heb ik tenminste nog een Nederlands doelpunt gezien dit WK, want tijdens de wedstrijd erna was ik op reis. Ondanks verwoedde pogingen om een tv te vinden is het niet gelukt en heb ik maar in een internetcafe de scores bekeken. Dat was overigens op Bonnaroo, een muziekfestival in Manchester, Tennessee. Ik kan nou eenmaal geen zomer voorbij laten gaan zonder een festivalletje mee te pikken en wilde wel eens zien hoe het er in Amerika aan toegaat. Bang voor een tamme boel was ik wel, want ik ben verwend met openluchtfeesten als Lowlands, Dour en Sziget. Maar publiekstrekker Radiohead had me ertoe bewogen om geen risico te nemen en kaartjes aan te schaffen zonder dat ik iemand had om mee te gaan. Uiteindelijk ben ik samen met Maggie, Theresa, Kelly (allen familie van Kipp en Matt) en hun vriendin Kim zuidwaarts getrokken. Daar trof ik een geheel andere situatie dan verwacht. Het mag dan wel de in de bible belt gehouden worden, maar Bonnaroo is een vrijstaat a la Kristiania in Denemarken. De bewaking kijkt even je auto in bij aankomst en vraagt: 'Are you carrying any _large_ quantities of drugs?'. Nee? Prima! Veel plezier.

Ik was beland in een van de grootste hippiekolonies die ik ooit gezien heb. En geen enkel housefeest of festival waar ik geweest ben komt maar enigzins in de buurt van de absurde hoeveelheden drugs die daar in omloop waren. Niet dat mensen dat wilden geloven, want ik kom uit Amsterdam en zoals elke Amerikaan weet is iedereen daar altijd high. Binnen 5 minuten had ik al een ontmoeting met een dealer die dacht dat de politie eraan kwam en een grote klomp hash onze kant op gooide. Vervolgens kwam hij compleet lijp van de paddestoelen naar ons toe om zijn handelswaar weer terug te halen, 'als je me nodig hebt weet je me te vinden he?'. Natuurlijk jongen, er lopen maar 60.000 man in dit weiland en het is zo makkelijk te navigeren... Niet dus, want de grappenmakers van de organisatie hadden de podia heel handig 'Which Stage, What Stage, This Tent, That Tent en The other Tent genoemd. Heel handig als je uit je bol van de wat dan ook bent, ikzelf hield het gewoon bij het bier. En bij wijze van experiment heb ik ook maar even de diepgefrituurde krokodil geprobeerd, hetgeen gewoon naar vis smaakt en verder geen hallucinerende werking heeft. De Amerikaanse festivalscene heeft een heel andere basis dan de Europese, het geheel is gegroeid uit de jambandbeweging die bij ons gewoon niet leeft. Er zijn veel verstokte fans van de grateful dead, phish en andere bands die oeverloze songs van 10+ minuten spelen. Het verklaart de psychedelica en tiedye shirts en de alomtegenwoordige figuren die glaswerk verkopen om gras uit te roken. Gelukkig is het geheel meer aan het verschuiven naar indie rock en wereldmuziek en kwam ik daarmee aan mijn trekken. Een aantal hoogtepunten: the Dresden Dolls - Brechtiaans Punk Cabaret die een cover van Jaques Brel's 'Amsterdam' speelden. Amadou & Mariam's dansbare Malinese rock; het is een blind stel en ze zijn enorm schattig samen als ze elkaar een aai over de bol geven. DeVotchka's klanken, als balkanbewoners die door zuid-amerika hebben getrokken; een show waarbij ik mijn eerste drumstokje ooit heb gevangen. Seu Jorge's gevoelige Portugese popsongs en politieke boodschap. En de glowstick regen tijdens de 28 songs die Radiohead ten gehore bracht, puur genieten van klassiekers en nieuw werk! Toch keer ik de volgende zomer liever weer terug naar de mij bekende festivalweides in Biddinghuizen, Bergen en Budapest. De programmering is avontuurlijker en het publiek is diverser en meer aanspreekbaar - en $ 200 is absurd veel geld. Maar veel mensen komen dan ook in hun RV's - kampeervrachtwagens - aan. Ze hebben kennelijk Ben & Jerry's opgericht ofzo. Onvoorstelbaar.

Ik wil nog iets anders met jullie delen. Iets nog veel onvoorstelbaarders - en daarmee bedoel ik niet hoe Nederland onderuit ging tegen Portugal. Op 24 juni kreeg ik een telefoontje uit Nederland, met het bericht dat mijn vriend Sven was overleden. Geheel onverwachts was hij er ineens niet meer. Negen jaar zijn we samen opgegroeid, hij zat vanaf 3 VWO bij me in de klas en was deel van onze hechte Almeerse vriendengroep. Ik had hem in januari nog gezien en was toen onwijs blij om te zien dat hij zijn draai gevonden had bij geneeskunde. Zie http://www.svendroge.tk voor het online condoleance register. Ik heb er onlangs nog de toespraak die ik op zijn uitvaart heb gehouden geplaatst. Het was fijn dat mijn ouders hier waren, zodat ik dit niet geheel in mijn eentje hoefde te verwerken. Gelukkig had ik ook de gelegenheid om de vlucht naar Oslo die ik al had om te boeken naar Amsterdam. Zo kon ik nog even afscheid komen nemen, samen zijn met mijn vrienden en de ouders en zus van Sven spreken. Als ik dat niet gedaan had, was het waarschijnlijk nu nog niet tot me doorgedrongen. Je verwacht toch dat je voor het eerst weer bij elkaar komt voor een bruiloft en niet voor een crematie. Mede door een vertraging werd het een van mijn meest stressvolle reizen ooit. Ik was laat op het vliegveld omdat mijn lift zich had verslapen, stond niet op de passagierslijst en werd bijna gek. De reden bleek dat ze me omgeleid hadden over Houston, Texas omdat ik mijn aansluiting in New York zou missen - ik hoefde slechts duizend kilometer precies de verkeerde kant op. Uiteindelijk had ik nog precies genoeg tijd om mijn speech uit te printen en te douchen voor we in de rouwstoet moesten aansluiten. Maar ik kon er bij zijn en het was een mooie dienst, waarin we met zijn allen hebben zitten lachen en huilen tegelijk. Nog geen anderhalve etmaal na mijn aankomst verliet ik Nederland alweer, op weg naar het voor mij onbekende Noorwegen.

Daarover horen jullie binnenkort meer. Ik laat jullie eerst even mijn verhalen van voor mijn vertrek en verslag over het hier en nu verteren. Maar wie van reisverhalen houdt zit voorlopig goed. En natuurlijk heb ik ook een beeldverslag gemaakt!

Tot de volgende keer!
Groetjes, Martin