Uitnodiging voor Oud&Nieuw en Herfstverhalen

Lieve allemaal,

ik zal in vogelvlucht door de afgelopen twee-en-een-halve maand heen gaan. Er is ontzettend veel gebeurd. De roadtrip verhalen houden jullie te goed tot mijn thuiskomst.

Laat ik daar maar mee beginnen. Ik heb geboekt en kom met Iberia vlucht 3246 vanuit Madrid aan op Schiphol: om 15.15 u op oudejaarsdag. Tijd voor een feestje! Ik nodig jullie van harte uit om mijn terugkeer en verjaardag te komen vieren en gezamenlijk het nieuwe jaar in te luiden. Wat mij betreft kan dat beginnen zodra ik een warme douche genomen heb. Ik zal wat klassiek Amerikaanse spelletjes en snacks meebrengen - en foto's en verhalen van mijn avonturen. Door mijn jetleg ben ik toch nog tot de volgende ochtend fit, dus wat mij betreft gaan we door tot het ochtendgloren. De locatie wordt nog nader bekend gemaakt en hangt ook af van de mate van belangstelling, dus laat even weten of je van de partij bent (of dat je van plan bent om feestjes af te struinen in een plaats die begint met een A). Meer details volgen in mijn volgende blog - na mijn vertrek uit Bloomington.

Het is snel gegaan de afgelopen maanden - een periode met enorme ups en downs. In Oktober was het hier, net als bij jullie, nog heerlijk weer en heb ik lekker nagezomerd. (zie foto's op: http://indiana.facebook.com/photos.php?id=6847021&l=80dd5 ) Hoewel leuke terrasjes en parken om een fles rose open te trekken een groot gemis waren, was het gaaf om de herfst te zien komen. Ik ben me sinds mijn kleutertijd niet meer zo bewust geweest van de seizoenen als dit jaar hier. De kalkstenen universiteitsgebouwen tussen de rode, oranje en gele bomen leken uit een sprookjesland geplukt. Er waren hier nog een aantal openluchtfeestjes die me blij stemden, ik had er niet meer op gerekend een beetje festivalgevoel mee te krijgen. Het Lotus festival was een hoogtepunt, want het hele dorp stond in het teken van de wereldmuziek. Ik heb genoten van oa. de Tuvaanse keelzang van Huun Huur Tu en de klezmer van Golem, maar vooral van de DJ tent barstensvol worldbeats waar ik eindelijk weer eens lekker kon dansen. Tijdens DJ Ori van Balkan Beat Box ging het dak eraf, ik had me in een maand niet meer zo energiek gevoeld. Het was op die high dat ik Burke ontmoette. Ik was in mijn eentje uit mijn dak aan het gaan en ze trok me binnen haar groepje. Na een incubatietijd van een week waren we ineens onafscheidelijk. Totaal onverwacht heb ik nu een vriendinnetje waar ik buitengewoon veel plezier aan beleef. Op onze eerste date smokkelde ik haar (onder de eenentwintig als ze is) een discotheek in om techno dj's uit Detroit te kunnen zien. Het is een en al avontuur. Mijn timing is echter niet al te sterk...

Wiens timing wel uitstekend is, is mijn bestuursgenootje Heleen (die ik in mijn tijd als penningmeester bij de VSPA liefkozend 'papiermeisje' noemde. Mid-oktober had ik te kampen met de uitwisselingsstudentenblues. Ik had het gevoel dat alles hier tegen zat. Mijn proefpersonen kwamen zelden opdagen en mijn onderzoek zat vast. De kat van mijn huisgenootje had mijn kamer ondergepiest en zijn vlooien hadden het ook nog altijd op mijn gemunt. Ik had me wederom vergist in de stabiliteit van enkele 'vriendschappen' die ik hier had opgebouwd, een aantal mensen hebben me hard laten vallen. Mijn radioshow werd keer op keer afgelast voor sportwedstrijden, maar vaak kwam ik daar pas achter als ik bij de studio aankwam. Op een gegeven moment wilde ik het liefste gewoon meteen naar huis. Net toen ik een nieuw dieptepunt bereikt had, lag daar ineens een pakketje voor mijn deur. Het bleek een schatkist! Er zaten dropjes en pepernoten (die ik op 5 december heb opgepeuzeld) als comfort foods. Er zat ook Nederlands leesvoer in, zoals een folia, een NRC next, een VSPA almanak en een boekje Amsterdamse wijsheden. Maar wat ik vooral heel hard nodig had waren al die lieve woorden van mijn psychologie vriendjes en vriendinnetjes. Ze gaven me het duwtje in de rug dat ik nodig had. En samen met Burke maakte dat de rest van oktober en november een heel stuk eenvoudiger. Ik kon onbezorgd Halloween vieren, een verkleedfeest waarbij ik helemaal in mijn element was. Het wordt niet op de dag zelf gevierd, maar in het weekend en dus had ik lekker twee avonden om me uit te dossen. Op de vrijdag hulde ik me in kilt en ging ik als een Schotse voetbalhooligan door het leven, met Burke als Beiers biermeisje aan mijn zijde. Op de zaterdag greep ik naar sandalen, staf en baard en was ik een buitengewoon hippe Mozes, met een foute-rap-video Burke en Lydia, Kendall en Rachel als Sex, Drugs en Rock&Roll om mee te dansen. Mooie tijden.

Heb toen het hier in Indiana begon te sneeuwen nog lekker een reisje naar het zuiden kunnen maken. We zijn met het lab naar een congres in Houston, Texas geweest. Helaas is het niet net zoals Dallas een stad van cowboys met grote hoeden. Voor de vierde stad van Amerika is het een behoorlijk dooie boel. Overdag bracht ik vooral in het Hilton door, waar 'the annual meeting of the psychonomic society' plaatsvond. Tussen de duizenden psychologen ter plaatse kwam ik een paar bekenden uit Amsterdam en van andere congressen tegen. Alsmede de vader van Eran, de Israelische literatuurstudent waar ik in NYC mee bevriend ben geraakt. Hij bleek nog gastdocent geweest te zijn in Leiden. De wereld is klein. Maar in Texas is alles groot. De binnenstad is een raster van vijfbaansstraten. De straten zijn echter grotendeels uitgestorven. Elk tweede gebouw lijkt een parkeergarage en er is enorm veel leegstand. Mijn eerste avond was ik wanhopig op zoek naar vertier, toen ik op straat werd aangesproken door een illegale-DVD verkoper. Ik bedankte vriendelijk. Zo vriendelijk dat hij een praatje met me aanknoopte en ik een biertje voor hem kocht in een winkel op de hoek. Ik was toch al van plan om een sixpack aan te schaffen. Eenmaal buiten schonk hij ons elk twee halve liters in enorme piepschuimen bekers en stak er een rietje in om de politie om de tuin te lijden. Zo liepen "Reverend Happy Jack III" (dat stond op zijn naamkaartje) en ik over de straten van Houston. Het was een goed verzorgde zwarte man, die vol zat met bizarre verhalen. Hij was veteraan, ex-dakloze, nu daklozen-helper (en hij gaf ze inderdaad allemaal geld), dominee, illegale-dvd en hoeden verkoper, monitor (dwz. degene die het personeel in de gaten houdt en ontslaat bij wangedrag) en bewoner van een psychiatrische instelling, onlangs verloofd en aspirant-kapper. Ik heb nog met hem in de kroeg gezeten en neem hem mee als mijn kleurrijkste Houston herinnering. 'Armadillo Palace' met een metershoog gordeldier met vurige ogen voor de deur, honderd dode dieren aan de muur en zadels als barkrukken was er niets bij. En ook de Houstonse discotheek, die je het idee gaf dat je regelrecht een rapvideo was ingelopen, kon er niet aan tippen - zelfs niet toen er zes meiden halfnaakt tegen elkaar aanreden en op het punt stonden om nog meer kleren uit te trekken. Een gesprek dat ik in de men's room had met een man met hoofd en nek van gelijke dikte wil ik jullie niet onthouden. Nek:'Come on, Smile! This is Texas!' Ik:'Yay!' Nek:'So whereyafrom?' Ik:'Amsterdam' Nek:'Hm?' Ik:'the Netherlands... ...It's in Europe'. Nek:'So.. is that North or South or East or West from here?' Ik:'Far to the East, all the way across the Atlantic' Nek:'Aaaaahhh, the Atlantic, yes I used to cross that!'

Zo ging het best lekker tot aan thanksgiving, drie weken terug, waarbij ik naar Indianapolis ging om bij Burke's moeder als eregast het vlees te komen snijden. Burke en ik verbleven in haar vader's appartement. Hij is er nooit, want hij werkte de afgelopen jaren op het pentagon. Hij was daar nogal een hoge pief, want het hangt er barstensvol met foto's van hem en Bush senior, bedankjes van Reagan en whatnot. Ja, het is een rasrepublikein - en even voor de duidelijkheid, Burke is dat niet. Maar goed, ik zat daar te werken aan mijn column voor psychologieblad Spiegeloog toen mijn computer er ineens mee ophield. Dikke stress, want ik had onlangs mijn enige backup gewist en had geen nieuwe gemaakt. Op thanksgiving verder niets aan te doen, dus we hebben ons gewoon gezellig volgegeten. De volgende dag heb ik mijn laptop uit elkaar gehaald om te kijken wat er aan de hand was, maar ik begon toch voor het ergste te vrezen - hij bleef de harde schijf maar negeren. Toevallig kwam Burke's vader die avond toch in Indy, omdat haar stiefmoeder er ergens ging solliciteren en heb ik de beste man ontmoet. Nog aan tafel heeft hij een computerexpert van het pentagon gebeld, die me op afstand heeft proberen te helpen. Ik had zelf inmiddels uitgevogeld dat er een beveiligingsmechanisme in werking was getreden wat de toegang tot mijn data blokkeerde. Alles staat er nog op, maar ik kan er niet bij! Heb hem de schijf in het pentagon opgestuurd en inmiddels is mijn half voltooide scriptie bij een techneut in New Jersey beland. Ik wacht vol spanning af, maar ben onwijs blij dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Als ze hier ergens de know-how hebben dan is het wel bij defensie.

Zonder computer was ik de afgelopen weken behoorlijk vleugellam. Ik zou net mijn laatste experiment gaan draaien. Ben nu op mijn laatste week hier aangewezen om data te verzamelen, nadat ik de hele handel heb herprogrammeerd. Het ging sneller dan de eerste keer, maar leuk is anders. Nu probeer ik mijn hele kennissenkring naar het lab te krijgen, om tegen een beloning van $8, koffie en koekjes de wetenschap in het algemeen en mij in het bijzonder te helpen. Hopelijk lukt het allemaal nog. Met mijn vak over zoekstrategieen ben ik in ieder geval klaar. Weer een 'A' gescoord. Ben benieuwd hoe de Amsterdamse vakken me straks weer bevallen. 8 Januari ga ik al aan de UvA aan de bak. Ik heb nog woonruimte in Amsterdam nodig en een baantje, dus als iemand suggesties heeft hoor ik het graag.

Nu ga ik nog even doorbikkelen aan mijn onderzoek. Zaterdag staat er een afscheidsfeestje op het programma en zondag rijd ik in mijn busje naar bestemming onbekend. Indianapolis, of toch al door naar st Louis of Chicago. De kerst breng ik door in mijn geliefde New York City. Waarna ik met oud&nieuw terug ben in mijn nog geliefdere Amsterdam. Laat me weten of ik je op de dag van mijn thuiskomst al zie.

Tot snel!
Liefs,
--Martin