Lekker from the Lowlands to Chicago & st. Louis

Lieve mensen in andere tijdzones en andere werelden,

Geveld door een griepje voelde ik me ineens gevangen hier. Besloten mijn kamer op te zeggen en iets met meer licht en dynamischere huisgenoten op te zoeken. Tijdelijk was er Mylo, een onverzorgde dertiger die weinig zei. Het was een mysterie wat hij deed en of hij uberhaupt wel at, want hij had niets in de koelkast staan. Ineens was hij weg, hij had de huisbaas nooit huur betaald en oa. een zak met 150 vissticks en een diepvriespizza uit mijn vriezer meegenomen. Sindsdien gaat de deur ook extra goed op slot. Zo goed zelfs dat ik 16 uur lang buitengesloten ben geweest in alleen mijn hardloopkleren en op een stretcher heb geslapen. Ja, ik ben de Caboose goed zat.
Ik heb duidelijk meer ramen en meer licht nodig, dan sta ik eerder op en dat is goed voor mijn productiviteit. Dan komt het vervolgexperiment hopelijk ook van de grond. Mijn proefpersonen bleken in mijn eerste studie tegen mijn verwachting in te gaan. Ze presteerden beter als er sterk gelijkende letters in de buurt van de doel-letter waren, ten opzichte van letters die er verschillend uitzagen. Ik wil nu gaan kijken of zich dat op een elementair perceptueel niveau afspeelt (kromme en rechte lijnen), of op het niveau van de letternaam. De vraag is dus of een kleine a als buurman het identificeren van een grote A hindert of helpt. Het valt me zwaar om aan dit project te werken. Met name omdat er niemand anders hier mee bezig is, met wie ik van gedachten kan wisselen en op wiens enthousiasme voor het onderwerp ik kan meeliften. Als ik nou aantrekkelijke resultaten in het vooruitzicht had lag het vast anders, maar ik vermoed dat mijn definitie van aantrekkelijke resultaten niet strookt met deze tak van onderzoek. Toch blijf ik mezelf voorhouden: dit semester was een kwestie van zaaien en in de herfst kan ik gaan oogsten.
Heb ook al leuke dingen om handen die ik in de herfst wil voortzetten. Mijn radioshow 'Lekker from the Lowlands' bijvoorbeeld. Met mijn stem verover ik de ether en de harten van mijn luisteraars. Helemaal in mijn element, mediageil als ik ben. Met minimale training onder de riem ben ik vorige week in het diepe gesprongen. Gevolg: een ietwat chaotische eerste show. Het concept van het station (WIUX) is tof - onderbelichte muziek onder de aandacht brengen. Lekker from the Lowlands is een mooi medium om niet-Amerikaanse en onconventionele muziek te delen met de locals, waarbij ik extra aandacht besteed aan Nederlands en Belgisch popproduct. Ik laat me inspireren door het festivalgevoel waar ik zo verzot op ben. De levendige en vrije atmosfeer, het ontdekken van nieuwe bandjes en de nacht doordansen. Dat probeer ik over te brengen, maar dan wel zonder het zeggen of draaien van sh*t of f*ck want dat kan met $10.000 en jaren gevangenisstraf kosten. Ik bliep dus braaf halve hiphopliedjes weg (sorry Pete Philly). Luister live van donderdag op vrijdag 04:00 - 06:00 via www.wiux.org of vind de podcast via mijn blog. Die van vorige week staat hier: (uur1) http://s1.upload.sc/request/b5312880e2e2c2597c77c7938b5fc78b (uur2) http://s1.upload.sc/request/3bb0fda6e96c0ae29fddc3571de3929a
via AIM/ICQ messenger ben ik in de studio te bereiken onder de naam WIUXrequest dus kom maar op met die verzoekjes!

Ben onlangs weer een weekendje naar South Bend geweest voor een saai slaagfeestje met cornhole en dronken familieleden die eetwedstrijdjes gingen houden. Zou tot maandag in dat gat moeten blijven omdat er iemand naar mijn auto zou kijken, maar gelukkig bracht Dave (mijn maatje uit Miami) de redding. We konden zijn broer opzoeken die voor een congres in Chicago was. Hij is KNO arts (resident) en betaalde met de creditcard van het ziekenhuis de etentjes en taxiritten. Behoorlijk fout, maar feest voor ons. Vooral het etentje in het Frans/Japanse restaurant was over the top, waar broer Nate aan tafel een telefoontje aannam en nog voor het hoofdgerecht er was zei dat we over een half uurtje wel klaar zouden zijn. In die tijd hebben we een rekening van tegen de 200 dollar weten op te bouwen. Heel lekker gegeten, maar ik had graag op mijn gemak van de ambiance genoten. Het was heerlijk om in een echte stad te zijn! Nate hield het ondanks zijn grote mond niet lang vol, met zijn 16-urige werkdagen was hij niet meer gewend om te gaan stappen. Al na het eten was hij zat en begon hij in de kroeg mensen medicijnen te koop aan te bieden. We hebben hem nog voor middernacht thuisgebracht maar hadden zelf nog geen genoeg van de stad. het was zondag, voor Chicago een off-day maar dat kon ons niet deren en we hopten van bar tot bar. Onderweg heb ik me laten overhalen om mijn schoenen te laten poetsen door een man op een straathoek. Ik zou er normaal niet aan beginnen, maar deze man had een glinstering in zijn ogen toen hij mijn vale schoeisel zag, hij wist dat hij er iets moois van kan maken. Ruim een kwartier is hij aan het werk geweest, wat een kunstenaar! Zijn babbel zou in een infomercial niet misstaan, met als slogan: 'the galactic gleam!'. Vooral het geluid van het straktrekken van de poetslapjes, bracht me in een trance. Pang! Swoosh, swoosh, Pang! swoosh, swoosh... Mijn schoenen zijn twee weken later nog steeds als spiegels. Respect! Onverwachts (in de omgeving hingen nogal wat crackgebruikende types rond) toverde hij een visitekaartje tevoorschijn: Darrell "Mr. BLQ" Morgan, creator of the 'galactic gleam'. Bel hem als je eens in Chicago bent +1 773 723 2959, maak een afspraak op een straathoek en je schoenen krijgen een tweede leven. Hoewel, tegen die tijd heeft hij misschien een eigen schoenenpoetssalon. Hij verdient het!

Afgelopen weekend was st. Louis aan de beurt. Ik wilde al lang bij Katie Garcia op bezoek (een van de eerste internationale studenten die ik onder mijn hoede had), en sloeg er graag de Indy 500 voor over (veel herrie en kalkoenpoten zei men). Het was goed om haar blij te zien, want de vorige keer zat ze in een buitengewoon slechte relatie. Nu heeft ze haar oudere (ze had een dochter) en overcontrolerende vriendin verruild voor Anna, een heel tof meisje. Fijn om met twee mensen op stap te zijn die ook een avontuurlijke spirit hebben. Ze gaven me een rijtoer om de stad te introduceren, zagen een mensenmassa en riepen meteen: 'eropaf!'. Het bleek een surrealistisch avontuur. We werden aan de poort begroet door een breed lachend opblaasvarken dat een bord spareribs vasthield. Welcome to RIB AMERICA! Een barbeque festival, de vleesgeworden ziel van het midwesten. Heel veel vlees. Ook aan de mensen die er rondsjokten. Ik wilde ze fotograferen om jullie een indruk te nemen, maar ze intimideerden me enigzins en er waren er maar weinig die niet van het lcd scherm van mijn camera afpuilden. Ze dromden om uitbaters als Sergeant Oinks, met 'grillsergeants' en barbeques in de vorm van pistolen. Als entertainment werden we getrakteerd op Peter 'show me the way' Frampton. Een optreden waarbij we snel de aftocht bliezen toen hij 'Black Hole Sun' van Soundgarden coverde met drie lagen dikke distortion op zijn stem, zowel vanwege de muziek als de angst om platgedrukt te worden. Arme Anna is vegetarier, dus veel meer dan het toetje zat er voor haar niet in. Dat toetje bestond uit Funnelcake (diepgefrituurde pannekoek) en een portie Deep Fried Oreo-Cookies (met creme gevulde chocoladekoekjes, in deeg gefrituurd, met chocoladesaus en poedersuiker). Elke hap is een hartaanval. Eens maar nooit weer!

Katie werkt bij planned parenthood en ik ben apetrots op haar. De anticonceptie en abortuskliniek in st Louis is de dichtstbijzijnde voor de omliggende zes staten. Ze heeft in Nederland bij Women on Waves heeft gewerkt, waardoor andere werkgevers in de regio haar de deur wezen. Dit is de bible belt, waar religieus rechts regeert. Elke dag staan er demonstranten bij haar werk voor de deur, om dat te garanderen wordt een aantal van hen er voor betaald. Ze kan de verwijten van zich af laten glijden, want ze gelooft in wat ze doet. Voor de clienten die zich een weg moeten banen door de mensenmassa is het zwaarder, want de menigte is medogenloos en ook het twaalfjarige meisje dat net van Katie heeft gehoord dat ze zwanger is moet het ontgelden. Dit is een staat waar net een wet is aangenomen dat seksuele voorlichting op Middelbare Scholen alleen mag worden gegeven als de ouders vooraf een toestemmingsformulier hebben getekend. Waar een 20 jarig meisje denkt dat ze zwanger is omdat haar vriendje 's ochtends hoofdpijn heeft, terwijl ze zelf gewoon menstrueert. Waar mensen voortdurend vragen of Anna en Katie zusjes zijn (behoordeel zelf of dat gegrond is ahv de foto's) - en dat in de wijken waar ze uberhaupt hand in hand over straat durven lopen. Er is geen sprake van voor- maar achteruitgang en Katie en Anna zullen dan ook binnenkort de kust wel gaan opzoeken.

Toch is er is st Lou veel leuks te beleven. Shakespeare in the park bijvoorbeeld, en hier hoef je in tegenstelling tot in Central Park geen zes uur in de rij te staan. Flesje wijn, picknickmandje en een bloederige vertolking van Julius Caesar. Voor midwesterse begrippen is deze stad een pareltje en met een aantal grote universiteiten een progressief bolwerk. Vroeger was dit het einde van de beschaafde wereld en de poort naar het westen. Ze hebben om die reden ook een symbolische boog aan de Missisippi neergezet die de skyline tekent. Er is een topdierentuin waar je gratis en voor niets naar binnen mag. Alleen de pinguins zijn de trip al waard. Je lopt er midden tussen en moet uitkijken dat ze je niet natspetteren, of erger nog, hun poep in je gezicht spuiten. Ook de nijlpaarden kan je van dichtbij met elkaar zien stoeien en ze hebben een haarloze chimpansee. Naar de mensen kijken verveelt natuurlijk ook nooit. Voornamelijk 'Hoosiers' in Anna's woorden. Een term waar hier in Indiana trots de schoolteams mee beschreven worden. Aldaar een synoniem voor 'white trash', een term die ik niet graag in de mond neem. Denk Jerry Springer publiek en je weet waar je aan toe bent.

Katie's verjaardagsfeestje begon zondag om 19u. Haar hond Sam, bleek eerder die dag een echte Houdini. Hij was op wonderlijke wijze uit zijn kooi ontsnapt, had mijn spullen door de kamer gesleept en een cd en shirt stukgekouwd, maar ik kon niet kwaad worden want het is een beagle om voor te smelten. Hij moest onderduiken voor het feestje omdat er een collega zou komen die Katie over Snoopy, haar in februari weggelopen beagle had verteld. Katie had in februari Sam, die toen nog Snoopy heette, opgehaald in het asiel en hield wijselijk haar mond om koste wat kost een dog-napping te voorkomen. De betreffende dame is nooit komen opdagen en de vijfendertig andere aanwezigen hadden het om middernacht ook voor gezien gehouden. Ik vind het nog altijd onbegrijpelijk hoe feestjes hier uitdoven rond de tijd dat ik normaliter net aankom, maar was blij met de gelegenheid nog even het nachtleven in te gaan. We gingen naar een lesbo-bar, en om een of andere reden raak ik als ik in de gay scene terecht kom altijd betrokken in absurde taferelen. Ik speelde het potje pool van mijn leven en ineens hingen er twee meisjes over me heen die ik eerder tijdens het feestje wel gezien, maar niet gesproken had. Ze vroegen waar ik geboren was. 'Een dorpje in de buurt van Amsterdam' zei ik, 'Naarden'... Blijkt een van de twee daar familie te hebben en vaker geweest te zijn dan ikzelf, de ander was ondertussen voortdurend mijn shirt aan het ontknopen om mijn borstkas te kunnen voelen. Het leek me nogal ongepast, zo midden in de kroeg, met name ook omdat ze me foto's van haar verloofde die bij de Marine zat liet zien en ze maar dichterbij bleef komen! Later hoorde ik van Katie dat ze en Aziatische mannen fetisj heeft die ze niet onder stoelen of banken steekt. Ze heeft mijn nummer, dus ik ben benieuwd of ik een telefoontje krijg en wordt uitgenodigd voor de bruiloft. Dan wil ik overigens wel vooraf duidelijk hebben of dat voor de receptie is, of als performer op het vrijgezellenfeestje...

Goed, jullie zijn weer bij en ik ga weer aan het werk. Wil nog wel wat gedaan krijgen in de komende maand, om zonder al te veel losse eindjes op vakantie te kunnen.

Hopelijk is de kou bij jullie in Europa snel uit de lucht.
Ik stuur zo veel mogelijk warmte van hier die kant op.
Groetjes & Warms,

Martin