Research is a Rollercoaster Ride

Ik heb een nieuw plekje gevonden om mijn muffe kamer te ontvluchten. Koffiehuis SOMA, heeft naast gratis internet, lekkere koffie uit echte mokken en goede muziek ook een aquarium met King Kong erin. En heerlijke leunstoelen om ansichtkaartjes te pennen, mensen te kijken en te ontmoeten. Alleen jammer dat ze in de zomer al om 10 uur dichtgaan, terwijl mijn creatieve piekuren dan net beginnen.
Hier heb ik de rust om de hoofdlijnen en saillante details van de afgelopen twee weken met jullie te delen. Mijn plan om naar Jazzfest in New Orleans te rijden, mijn goede vriendin Katie te bezoeken en grootheden als Bob Dylan te zien spelen is gestrand. Het was de zoveelste aflevering van "Ja zeker, supertof, echt wel awesome, dan rijden we samen die kant op" en vervolgens niet reageren op mijn telefoontjes. Alas peanutbutter! Geen koninginnedag in New Orleans, maar met mijn zelfgemaakte kroontje de bars van bloomington in. En Amerikanen vinden royalty maar machtig interessant, vooral als ze biertjes uitdelen aan al hun oranjedragende onderdanen.
Het afblazen van mijn trip gaf me wel de gelegenheid om rustig afscheid te nemen van Eric & Melissa, het bordspelletjes-stel dat nu vijf maanden in Europa gaat wandelen. Ik beschouwde ze als mijn beste vrienden hier en was er dus wel een beetje sip onder. Als afsluiting ben ik nog met Melissa gaan wandklimmen en heb ik heb ik mijn beste gesprek met een Bloomington bewoner tot nogtoe gehad. De grande finale bestond uit een zwempartij in de fontein met zeemeermin die midden op de campus staat. Eindelijk iemand die vatbaar is voor impulsacties! Samen zijn we het bronzen standbeeld opgeklauterd. Ze draagt geen topje, wat ik eigenaardig vind aangezien tepels op tv als des duivels worden beschouwd, maar we konden dus uitgebreid haar borsten bestuderen. Vervolgens kwam er een aantal meisjes met een camera langsgewandeld en heb ik de meermin nog een afscheidszoen gegeven. Dat was een beetje een deceptie, van dichtbij is het net een vent!

Die week was het verder rustig in de stad, het was de afsluitende tentamenweek en de bars bleven leeg. Dat was op zich goed voor mijn arbeidsproductiviteit. Ik heb eindelijk het programmeren van mijn eerste experiment kunnen afronden en ben inmiddels proefpersonen aan het testen. Het is eigenlijk maar een simpel testje, maar onervaren als ik ben, kwamen er elke keer als ik dacht klaar te zijn weer nieuwe problemen bovendrijven. Vooral de keer dat ik mezelf 4 uur had getest en erachter kwam dat de resultaten elkaar elke keer overschreven hadden was frustrerend. Genanter nog, was de proefpersoon die klaagde over hoe moeilijk het wel niet was. Ik heb hem gerust gesteld, maar voelde nattigheid toen hij niet boven kansniveau uit was gekomen. Het bleek dat door een tijdswaarnemingsfout in het softwarepakket elke stimulus bij de volgende verversing van het beeldscherm meteen weer werd uitgeveegd. En 10 milliseconden is wel heel erg kort om een klompje letters te ontwarren. Want dat is waar het in mijn experiment om draait. Ik heb het alfabet ongeveer in tweeen gedeeld, met aan de ene kant de ronde en aan de andere kant de rechte letters. Ik neem aan dat de letters binnen een groep meer op elkaar lijken, dan letters uit verschillende groepen. De proefpersoon gaat in een van onze claustrofobisch kleine experimenteereenheden zitten, het hoofd wordt op zijn plaats gehouden door een doe-het-zelf kinsteun die uit een B-film afkomstig lijkt te zijn. Drie kwartier lang laat ik ze naar een zwart vierkantje kijken. Elke paar seconden flitst er een drietal letters dicht bij elkaar in hun perifere gezichtsveld. Ik laat ze in een halve cirkel zien, zodat ze allemaal even ver van het fixatiepunt verwijderd zijn. De proefpersoon moet vervolgens uit twee antwoordalternatieven kiezen welke de middelste van de drie letters was. Mijn hypothese is dat als de 'afleidende' letters meer op de middelste lijken, mensen langzamer kiezen en vaker fouten maken. Echter, als alle drie de letters gelijk zijn wordt je hierdoor geholpen, je bent sneller en maakt minder fouten. Toen ik het zelf uitprobeerde was dat ook wat ik vond. Bij gelijkende afleiders, die ook nog terugkwamen als het foute antwoordalternatief(OQO --> O of Q), had ik net zo goed kunnen gokken. Bij stimuli als AAA -> A of I? maakte ik maar een op de twintig keer een fout. Jammergenoeg doen mijn eerste proefpersonen het heel wat slechter. Misschien baart oefening in deze taak kunst, of maakt het uit dat ik wist wat voor soort stimuli er waren. Waarschijnlijk is het ook een kwestie van ongemotiveerde proefpersonen, want ik maak de taak makkelijker als je het in het begin slecht doet. Ondanks dat bakken ze er tot nu toe niets van. Morgen krijg ik er veertien over de vloer, dus hopelijk heb ik dan meer duidelijkheid. Wat ik tot nu toe al wel heb geleerd van dit alles, is dat onderzoek op dit elementaire niveau niet is waar ik na thuiskomst in verder wil. Welke richting het wel wordt weet ik nog niet, maar ik wil weer terug naar een plek waar de belevingswereld van het individu in ieder geval in zicht is.

Vorige weekend was het voor veel studenten het einde van de rit aan IU. Graduation. Zevenduizend zielen kregen een diploma en het gros van hen komt hier waarschijnlijk alleen nog terug om het dorp aan hun kinderen te laten zien. Maar deze keer waren hun eigen apetrotse ouders op bezoek. Het gaf de examenfeestjes een bizarre wending. De moeder van Kipp lurkte rechtstreeks uit de fles, alle vijftigplussers waren duidelijk over hun grenzen heen. De country muziek ging aan en er werd overdreven amicaal door de huiskamer gehost. Lang leve de plattelandscultuur! Ach, wie ben ik eigenlijk om er iets van te zeggen? Als ik carnaval ga vieren, spontaan in een andere taal met hoempapa muziek begin mee te zingen en oude gordijnen om me heen hang, dan begrijpen mensen daar ook geen snars van. Echter, van oude gordijnen was dit weekend geen sprake, ik werd op kosten van IU gehuld in een academisch gewaad. Als gastonderzoeker mocht ik meelopen in de processie naar het basketbalstadion, in mijn zwarte jurk, met goudfluwelen rugmuts, en met vierkante hoofdplank met hangkwast. Er zijn ongetwijfeld woorden voor in de Nederlandse taal, maar ik ken ze niet en maak dus gebruik van mijn dichterlijke vrijheid. Het was een langdurige ceremonie, waarin we voorgesteld werden aan alle weldoeners van de universiteit. Er was een lezing van Batmanregisseur Michael Uslan, die de boel enigzins interessant hield. Trots vertelde hij hoe hij in de jaren '70 de eerste universitaire cursus over stripboeken had gesticht, waarna ik en mijn eveneens onamerikaanse buurman beiden in de lach schoten. 'Only in America'. De rector drukte ons op het hart dat een IU diploma een miljoen aan extra salaris oplevert in je leven, met de impliciete boodschap dat de universiteit failliet gaat als je daar niet een deel van terugstort. Openbare scholen zijn hier nergens zonder de centen van hun welvarende alumni, er is altijd nog wel ergens iets wat naar je vernoemd kan worden als je geld geeft. Een bibliotheek, kapelletje of stoeptegel. Tijdens dit alles zat ik druk met mijn camera te spelen. Ik probeerde mijn vrienden te spotten, die stuk voor stuk Bloomington aan het verlaten zijn. Ik zocht naar de perfecte shot, van alle afgestudeerden die hun hoed in de lucht gooiden, maar de meesten draaiden slechts de hangkwast naar de andere kant van hun voorhoofd. Blij was ik toen ik weer in het zonnetje stond. Daar kwamen een aantal Miami-gangers me vertellen dat ik op het gigantische videoscherm was verschenen, wat kan kloppen want ik zat recht naast de camera. Ze hadden lopen joelen toen ze me zagen, maar ik heb ze niet gehoord. Bij thuiskomst bekeek ik mijn foto's op mijn laptopje, waaronder een shot van de megatron - en warempel, laat ik nou net mijn naar mijn camera turende zelf vastgelegd hebben...

Om graduation te vieren zijn we met een groepje van 8 naar Sandusky, Ohio gereden, alwaar de achtbaanhoofdstad van de wereld staat - Cedar Point. Zestien stuks, een intimiderende skyline, zeker als je een achtbaanmaagd (Matt) in de auto hebt zitten. En ook ik ben niet een doorgewinterde loopingrijder. Tot ik een jaar of twaalf was kreeg je me niet eens in de lieveheersbeestjes. Nu heb ik er wel menig ritje op de python opzitten, maar een misselijkmakende sixflags ervaring van zes jaar geleden weerhoudt me ervan om echt enthousiast te worden over G-krachten. En ik realiseerde me maar al te goed dat Ohio vol met Drive-through liquor stores staat (lees: schuren om je pickup truck in te rijden en hem zonder uit te stappen vol te laden met sterke drank). Het was maar hopen dat de bezoekers daarvan niet de achtbaanmachinisten waren. Uiteindelijk besloot ik mezelf een gung-ho attitude aan te meten en gewoon in te stappen - ik heb er geen spijt van gekregen! Achtbanen als de Gemini en Iron Dragon dienden als opwarmertjes, dergelijke ritjes kan je ook in Nederland maken. Maar wie heeft er ooit een constructie als de Mantis gezien, waarbij je in het karretje staat? Of de Wicked twister, waarbij je heen en weer schommelt tussen twee verticale spiralen? Geen van beide vond ik overigens erg prettig, ik houd er niet van om heen en weer geslingerd te worden. Tijd voor een pauze, een relaxend waterritje. Je weet wel, zo'n boomstam en van die drijvende rubberbanden waarin je een paar spetters opvangt... Verkeerd gedacht! In de Amerikaanse varianten wordt je dus echt zeiknat. In de piranha in de efteling is het onmogelijk dat de boot recht onder een waterval terecht komt, maar hier maak je gegarandeerd water. En aangezien je een veiligheidsriem aanmoet is ontwijken niet aan de orde. Dan is het tijdens het volgende ritje toch ineens erg koud. Zeker met de snelheden die je bereikt in de Millenium Force. Miljaar, wat een heerlijk gevoel! Ik kan het moeilijk uitleggen, dus ik stel voor dat je zelf gaat kijken op http://www.cedarpoint.com/public/park/rides/coasters/index.cfm waar ze een Point-Of-view camera hebben zodat je mee kan rijden. Hij staat niet voor niets te boek als de beste stalen achtbaan ter wereld. Maar de echt intimiderende knakker was twee-en-veertig verdiepingen hoog. De top thrill dragster zou je lanceren van 0 - 190 km/h in 4 seconden. Vervolgens ga je recht om hoog, al om je as draaiende. En heb je de top bereikt, dan val je aan de andere kant op een zelfde manier naar beneden. Zoef! in zeventien seconden is het over. We moesten even slikken, maar Kipp en ik wilden de wind vol in ons gezicht en zijn voorin gaan zitten. Amazing! check de POV camera voor een indruk van de hoogste en snelste achtbaan ter wereld, of bekijk de foto's op mijn blog voor de actieshots van ons. Lekker makkelijk dat ze voorbeelden op de monitor laten zien, die je dan snel met je digitale camera kan meenemen zonder er vijftien dollar voor te betalen en de hele dag mee te moeten sjouwen. En dit zou puriteins Amerika niet zijn als er geen bordje bij de photoshop hing waarop staat dat je het park uitgegooid wordt als je obscene gebaren maakt voor de camera. Het moet natuurlijk wel familievriendelijk blijven. Beelden van moord en doodslag zijn OK, maar middelvingers niet.

En na dit uitstapje is de exodus begonnen. Ruim driekwart van de studentenpopulatie heeft Bloomington verlaten en een groot deel van hen komt nooit meer terug. Het is voor mijn gevoel een spookstad, ik ben Amsterdam en Brooklyn gewend. Ik stort me op mijn werk en kijk vooruit naar wat komen gaat. Eind juni kan ik er zelf ook even tussenuit, waarbij 'even' is uitgegroeid tot een plan van 7 weken. Tot die tijd wil ik me onderandere gaan vermaken met mijn eigen radioshow op WIUX, het campusradiostation. Ik ga niet-Amerikaanse muziek de FM golven insturen en het metrisch stelsel promoten. Weerbericht in Celcius! En we streamen via internet, dus ik houd jullie op de hoogte. Verder komt er een bezoek aan st Louis aan, ga ik mijn ouders ophalen in Chicago en ga ik Radiohead zien op Bonnaroo. Ik kwijn dus niet weg in deze uithoek, maar mis Nederland wel. En reken maar van yes dat ik vrijneem om hier 's middags in de sportsbar voetbal te gaan kijken!

Bedankt voor jullie intresse in mijn overzeese avontuur. Een telefoontje, ansichtkaartje, of andersoortig berichtje maakt me blij - elke keer weer. Het is een steuntje in de rug om te blijven schrijven. En als ik me hier alleen voel dan hoef ik maar naar de stapel brieven te kijken of door de commentaren op dit blog heen te bladeren, om me te realiseren dat dat verre van de waarheid is. Toch hoop ik ook nog een aantal Amerikanen te vinden die me de indruk geven dat ze zich voor me interesseren. En het zou mooi uitkomen als ze dan ook nog in Bloomington bleven zodat ik iemand had om mijn cappucino mee te drinken.

Hugs, misses & kisses,

--Martin

Slotopmerking: bij SOMA hebben ze smoothies met pindakaas. Organische pindakaas uiteraard...