Life doesn't suck in a pickup truck!

Lieve liefhebbers van het voorjaar,

ik zit lekker met mijn laptopje op het gazon. De lente is gekomen! Bloomington bloeit! De speelse eekhoorns en vuurrode kardinalen zijn ontwaakt en begroeten me vanuit het groen. De kalkstenen universiteitsgebouwen zijn omringd door rode tulpen. Het was de hoogste tijd voor de overgang van sneeuw naar kortebroekenweer. Alle openluchtfestiviteiten komen op die manier toch een stukje beter uit de verf.

Zo was er de Day of Silence, een dag waarop ik bijna niet gepraat heb en vervolgens in een mars mee heb gelopen om mijn steun te betuigen aan de GLBT (Gay, Lesbian, Bisexual & Transgender) gemeenschap en alle anderen die het zwijgen worden opgelegd. Het was een mooi politiek correct staaltje campusactivisme. Het gaat hier letterlijk links en rechts langs elkaar heen, pro-choice, pro-life, in naam is het allemaal zo positief. In vorm is het vaak slecht geinformeerde propaganda, zoals ook het pro-Israel festival Israelapalooza, waar ik gevraagd werd of ik een petitie _tegen_ de Verenigde Naties wilde tekenen (zie www.standwithus.com) Ook was er een stormbaan waar kleuters door echte militairen gedrild konden worden, gezelligheid ten top! Mijn meest memorable activisme moment was de performance van slam-poetry pionier Saul Williams (www.saulwilliams.com) Zijn boodschap, de kracht van het gesproken woord is groot. En dus is het een slechte zaak als hip-hop artiesten een nummer met een vette beat maken waar je hoofd automatisch ja op gaat knikken, terwijl de vrouwonvriendelijke en gewelddadige teksten tegen je goed verstand indruisen. Een gemiste kans - volgens Saul, die over 'writers block' zei dat je dan gewoon een tijdje wat andere ervaringen moest gaan opdoen. 'You can't force shit out if you haven't eaten'. Ik kan jullie zeggen: I have eaten!

Hopelijk was jullie pasen even zalig als het mijne. Ik was afgereisd naar South Bend, om de dagen door te brengen bij Susie's 'Poolse' familie. De meesten van hen zijn nooit in Polen geweest en spreken geen woord Pools. Net als bij 'Italianen' of 'Ieren' zit het 'm vooral in de achternaam en het zijn het rasechte Amerikanen met 'American Dreams'. Alleen ciocia (ik hoorde het als als: touch-a) Grace had ooit de oversteek naar Polen gemaakt. Ze stond versteld van haar familieleden op het platteland, die nog in de communistische gedachtengang waren blijven hangen. En toen vroeg ze of we, daar waar ik vandaan kwam, ook nog met corruptie en werkverschaffing te maken hadden. Waar hing dat ijzeren gordijn ook alweer?

Naast veel eten, waaronder een schattig paaslam (van cake) waardoor ik de paaspudding van mijn oma wat minder miste, was er ook tijd om er even tussenuit te gaan. Ik ben voor het eerst aan de oever van de great lakes geweest. Een duin beklimmen was genoeg om Sears tower in Chicago te zien staan, met iets dichterbij aan de horizon de verlaten fabrieken van Gary, Indiana - liefkozend: 'the Armpit of America'. Gary sla ik over, maar voor Chicago wil ik wel om lake Michigan heedrijden. South Bend heeft ook een van de meest vooraanstaande katholieke universiteiten van de VS binnen haar grenzen, No(o)tre Da(y)me. Alweer zo'n prachtige campus. Een kerk met een gouden koepel, gezellige binnenpleinen en een nagebouwde grotto uit Lourdes - hoewel Maria hier nooit verschenen is. Maar de grootste trekpleister is het football stadion van 'the fighting Irish'. Niet in de laatste plaats omdat er een gigantische schildering van Christus met gespreide armen op de wand van de bibliotheek staat. Je ziet hem in het stadion boven de 'end zone' en hij staat daarom bekend als 'touchdown Jesus'. Toch was dit duidelijk niet mijn plek, verwezenlijkt in het standbeeld dat opgedragen was aan 'alle onschuldige slachtoffers van abortus'. Ik woon in een staat waarin maar 7% van de jongeren op school wordt voorgelicht over condoomgebruik. In Susie's middelbare schoolklas waren er elk jaar wel 3 of 4 meisjes openlijk zwanger. Absurd!

Op de terugweg werden we getroffen door zwaar weer, ik heb wat foto's kunnen nemen van een tornado in wording. Gelukkig reden we er vandaan, maar het was een schouwspel waar zelfs de Hoosiers even voor langs de kant van de weg gingen staan. Je weet dat je je beter uit de voeten kan maken en denk je er stiekem over om te gaan tornadojagen.
Toch maar doorgereden naar huis, want deze week was de little 500 - het grootste feest van het jaar.

Veel studenten laten de lessen voor wat ze zijn en brengen hun dagen al drinkende door.
Af en toe een potje cornhole op het gazon, het gooi-zakjes-mais-op-een-plank-met-een-gat-spel. 's avonds zijn er de feestjes, met 'beer pong', 'flippy cup', en de befaamde keg-stands. Jawel, ik ben de huidige recordhouder in handstand uit het fust drinken. Ik ben niet van plan om mijn titel te gaan verdedigen, maar ik wil jullie de foto's niet onthouden. Ik heb mijn netwerkje inmiddels genoeg uitgebouwd om door te kunnen gaan naar het volgende feestje als ik het niet meer leuk vind en heb me dus een hele week uistekend vermaakt. Vooral ook op de little 500 zelf, een jaarlijkse wielerrace van 200 ronden op een 400 meter lange sintelbaan. Het is een estafette waarbij je geen stokje doorgeeft maar de fiets, zonder versnellingen en met terugtrap rem. Al bijna zestig jaar strijden 33 'fraternities' en andere teams om de eer, aangemoedigd door hun kleurrijke aanhang. Er is zelfs een film over gemaakt, Breaking Away, die volledig in Bloomington is opgenomen en goed is om een indruk van mijn omgeving te krijgen. De zegen die de priester voor de race over de deelnemers uitsprak; de parachutist die met een gigantische Amerikaanse vlag het stadion kwam binnen zeilen; de stiltemomenten voor een aantal onlangs overleden studenten; de valpartijen; het tactisch steekspel en de sprint. Het was een dag vol drama en verwondering. De little 500 is met recht een feestweek waard.

Op de zondag liep ik door de puinhopen die hier het resultaat van waren. Ik was op zoek naar een mooie afsluiter en probeerde slapende mensen wakker te bellen. Ineens reed er een pickuptruck voorbij, met daarin een aantal meisjes van de Miami-gang. Het mag nergens anders, maar in Indiana is het schijnbaar legaal en dus ben ik achterin geklommen. We zijn andere mensen op gaan pikken en hebben rustig in het zonnetje door het dorp gecruised. Onderweg door de McDonalds drive in gegreden en met de wind in de haren het meer aangedaan. Heel fout, maar toch heerlijk - mijn American Dream!

Ik wou dat ik bij de aanstaande en afgelopen reunies en weekendjes had kunnen zijn, koninginne- en bevrijdingsdag kon komen vieren. Gelukkig weet ik mezelf bezig genoeg te houden om jullie niet al te veel te missen (totdat het bezoek komt en ik ook zelf een overtocht maak.)

Yours Truly,

--Martin