Do 22 april 21u50 op Schiphol, IB3244 uit Madrid

Hola amigos!

Vandaag is mijn laatste dag in Zuid-Amerika. Het zit er op. Ik kom naar huis! Mijn ouders voorlopig nog niet, want die zijn net op de bus naar de caribische kust gestapt. Zij wachten de nasleep van de vulkaanchaos nog even af, maar ik was het zat. We zouden de 11e vliegen, maar dat werd last-minute gecancelled. Toen werd het de 16e en besloot ik het laatste restant van mijn gewenste tochtje door de USA ook overboord te zetten. Oorspronkelijk had ik daar 25 maart al willen zijn, maar alles zat vol, vol, vol. Dikke teleurstelling dat ik mensen niet meer zou zien, maar er was me een directe aansluiting naar Amsterdam vanuit Atlanta beloofd. Daarmee zou ik rustig een paar dagen voor mijn sollicitatiegesprek van de 20e, jawel, vandaag, in Nederland zijn. Helaas gooide Eyjafjallajökull roet in het eten en kon die vlucht niet doorgaan. Ik heb daarover twee theorieën. 1) Zuid-Amerika wilde ons nog wat langer houden en pachamama drukte dat uit met een lange adem as. 2) Er woont een draak in die berg, die een grote berg spaargeld zit te bewaken, waaronder mijn IceSave centjes. Gespannen volgden we het nieuws en probeerden we met onze Chileense ticketverstrekker Christian te overleggen. Die was echter zo gestressed dat hij ontzettend onbereikbaar was, waardoor mijn frustratiemeter hoog uitsloeg. Het werd steeds duidelijker dat deze week thuiskomen met ons standby ticket een kansloze zaak werd en gisteren hebben we de knoop doorgehakt. Ik land als alles meezit donderdag eerst op Madrid en vervolgens op Schiphol. Vanuit Bogotá neem ik IB6586, waarmee ik om 10 uur ’s ochtends weer op Europese bodem zou moeten zijn. Toevallig landt mijn Braziliaanse vriendin Renata daar precies om dezelfde tijd en kunnen we een dagje samen op onze aansluiting wachten, zij gaat eerst nog naar Barcelona voor ze naar Amsterdam komt. Of ik daadwerkelijk op IB3244 naar Amsterdam kan stappen blijft met al die gestrande mensen maar de vraag, maar ik hoop om 21:50 een vreugdedansje te kunnen doen en mensen te treffen om een biertje mee te drinken. Ik raad diegenen wel aan om me even te smsen, of op zijn minst de vluchtinformatie op de iberia site te controleren.

Met dit kunst en vliegwerk heb ik mijn sollicitatie helaas niet gehaald. Het ging om een promotieplek over het vaker voorkomen van schizofrenie bij allochtonen, doven en andere sociaal geisoleerde groepen. Een verzoek om te verzetten konden ze niet inwilligen, ze hebben vandaag al een keuze gemaakt. Jammer, maar ze hebben binnenkort nog een plek en er zijn al een aantal andere opties voorbij gekomen. Ik sta nog altijd open voor suggesties voor leuk werk! Ik wil liever niet voor een uitkering aankloppen, maar heb mijn buffer opgesnoept. Iets eenvoudigs waar ik snel aan de slag kan is dus ook buitengewoon welkom! Ik dacht in een stage bij het Rathenau instituut iets gevonden te hebben na een succesvol interview via Skype. Ik zou meteen kunnen beginnen, maar het liep allemaal nogal suf af. Ze mochten me geen stagevergoeding meer betalen omdat ik al Master ben en hadden geen geld voor een tijdelijk contract. Ik had vooraf nog specifiek gevraagd of het geen probleem zou zijn, hmpf! Nou ja, zoals het er nu naar uit ziet lig ik redelijk in de markt en ik maak me verder geen zorgen.

Voor Wim uit Bogotá vertrok is hij nog ontzettend druk bezig geweest met foto’s. Op http://www.flickr.com/photos/wimgevonden/sets/72157623898050184/ kan je uitgebreid kijken naar schitterende beelden bij onderstaand en vorige verhalen.

De reis vanuit Quito naar de grens verliep vlot. Het was eerste paasdag en men zat massaal bij de familie, dachten we. Bij het wisselen aan de grens gingen we nog bijna de mist in met het aantal nullen op de Colombiaanse peso, maar ontvoerders noch dopedealers stonden ons op te wachten aan de Colombiaanse kant van de brug. De reputatie van dit land is op een aantal fronten ontzettend overdreven. Wat we wel aantroffen waren duizenden mensen op het busstation van Ipiales, die allemaal naar huis wilden om de volgende dag weer aan het werk te kunnen. Tweede paasdag is net als tweede kerstdag iets erg Nederlands, weet ik nu. Na heel veel in de rij staan om niets, gevolgd door wat ellebogenwerk en gelul als brugman, hebben we toch nog de nachtbus naar Bogotá gehaald. De allerlaatste stoelen naast de WC, op één van de bochtigste busritten die we tot nu toe hebben ondernomen. Tijdens een bijzonder snelle inhaalmanoeuvre in een bocht schrok ik wakker omdat mijn gezicht tegen de ruit smakte. Het was gelukkig te donker om in de afgrond te kijken. In de reisgids werd dit traject nog genoemd als overvallengebied, maar Colombia is alweer veel veiliger dan 5 jaar geleden. Ik kon de volgende ochtend genieten van de groene vulkaanhellingen met palmen en koffiestruiken en waande me na de altiplano weer in de tropen. In Bogotá was dat tropisch groen echter weer afgelopen. Een megastad op 2600 meter hoog. En onze dag van aankomst was de eerste dag van de regentijd. Elke dag is het minstens tussen 12 en 5 bewolkt geweest. Met mazzel viel er een beetje motregen, maar vaak plensde het urenlang. Het was fris en ’s nachts ronduit koud! Ook weer iets heel anders dan we ons bij Colombia hadden voorgesteld. We hebben een aantal ontsnappingsplannen bedacht, met wuivende palmen en dergelijke. Omdat we nog in onzekerheid zaten over onze vlucht en de kust bijna 20 uur met de bus is kwam het er echter niet van.

Gelukkig was het wel gezellig met Andrès en Silvia, de Colombianen die we in Brazilië hadden ontmoet. Ze zijn inmiddels geen stel meer, maar we zijn toch nog een aantal keren samen gaan eten en gaan stappen. Andrès timmert aan zijn DJ carrière en ik heb hem ’s nachts op een dakterras een prachtige show zien geven terwijl het water met bakken uit de hemel kwam. De overkapping lekte en de apparatuur moest met een paraplu drooggehouden worden. Het was een groot feest, een ‘rumba súper chévere!’ noemen ze dat hier. Ondanks de vroege sluitingstijd heeft Bogotá een bruisend nachtleven. Overal zijn buurtwinkels die een videojukebox ophangen en dienst doen als bar. Aan gezellige kroegjes en hippe danscafés is ook geen gebrek. En dat er de volgende ochtend om 07.00 gewerkt moet worden is in ieder geval voor Silvia geen bezwaar om te gaan ‘rumbear’. Op vrijdagavond is het flanneeravond op de centrale Carrera Septima. Die wordt dan afgesloten voor verkeer en er ontstaat een spontane rommelmarkt. Tijdens een onbewolkte wandeling door die drukte begon ik toch een beetje van Bogotá te houden. De geuren van allerlei straatsnacks, het geroep van de kooplui: ‘Panini, Paniniiiiii!’ (voetbalplaatjes) en ‘Llamadas, Llamadaaaas!’ (mensen met een hoop mobiele telefoons aan kettingen die belminuten verkopen. Het is toch echt een Zuid-Amerikaanse stad!

Cultureel zijn ze ook goed onderlegd. Het goudmuseum is werkelijk schitterend. Normaal ben ik snel uitgekeken op oorbellen, neusringen en nog meer oorbellen, maar de thematische presentatie van de collectie hield het boeiend. En Colombia’s bekendste beeldend kunstenaar Botero heeft een museum vol van zijn eigen werk en zijn inspiratiebronnen aan de staat geschonken. Je kan smullen van heel veel van Botero’s kenmerkende dikkerdjes. Het zijn de details die het ‘m doen. Alsof je van een moddervette monalisa niet al blij zou worden, de uitbarstende vulkaan op de achtergrond maakt het af. Het leukste vond ik de sculpturen en de schaduwen daarvan. Niet alleen van Botero zelf, maar ook de funky robot achtige creaties van Max Ernst. Yay! Het politiemuseum is daarentegen iets concreter. Natuurlijk interesseren de portretten van oud-hoofdcommissarissen de gemiddelde bezoeker geen fluit. Ze komen voor de reconstructie van de sterfscene van Pablo Escobar, de beroemde drugskoning. Schijnbaar kan je de bloedvlekken nog ontdekken want de pop heeft zijn oorspronkelijke kleren aan, hoewel ik dat macabere detail niet heb nagetrokken. Indrukwekkender vond ik de film die we gezien hebben over het thema ‘geweld’ en wat je er als samenleving mee moet. ‘La Sombra del Caminante’ is geen verhaal om vrolijk van te worden, maar het is opgenomen in het wijkje waar wij de afgelopen weken verbleven hebben. In één van de shots staan de personages bij ons voor de deur. Helaas is Colombia er nog niet uit hoe de geweldscyclus doorbroken moet worden. Samen met Chili is het het laatste bolwerk van ‘rechts’ op het continent. De oplossing van Uribe is repressie, de harde aanpak en de door de VS gefinancierde ‘war on drugs’. Colombiaanse topcriminelen worden hier ook niet berecht maar naar Amerika verscheept, daar zijn de straffen hoger. De redenen waarom veel jongeren bij de paramilitairen of guerilla’s terecht komen worden niet aangepakt en ook al is het land veiliger voor toeristen en de middenklasse, er lopen nergens zoveel mensen op landmijnen als hier. De mensen die door het geweld hun gebied moeten verlaten en naar de grote stad trekken hebben weinig kans op werk. Ze raken aan de crack, het afval van de cocaine productie. Het wordt onder andere vermengd met baksteengruis en kost nog geen 20 eurocent. Gek genoeg ga je er niet heel snel dood aan en wandelt er op elk blok wel een bedelende zombie. *Diepe zucht*

Genoeg redenen om even de stad uit te gaan en Silvia bood uitkomst. Zij en haar moeder hebben een huisje in een eco-village een uurtje van de stad. Ze kon zelf niet mee vanwege werk, maar wij zouden er kunnen bivakkeren. Bij aankomst in Aldea Feliz (Blijdorp) had niemand echter ooit van ene Silvia gehoord. Een huis zou er ook niet zijn. Of we een tent bij ons hadden was de vraag. Na een paar uur onwennige onzekerheid kwamen ze erachter dat Silvia daar ‘la Tata’ heet, niemand kende haar echte naam. Het huis was nog in aanbouw, maar we konden er een matrasje op de vloer leggen en van de omgeving genieten. Dichte tropische begroeiing, kolibries en andere vogeltjes. Heerlijk even weg uit de drukte. We zijn er maar een nachtje geweest want we dachten weer dat er een vlucht aan zat te komen. En hoewel het allemaal aardige ietwat hippie-achtige bewoners had, konden we toch ook niet helemaal in het communegevoel opgaan. Altijd samen eten, samen dit, samen dat. We hebben wel geholpen met koffie plukken. Ze hebben daar allemaal struiken in het bos staan en het is de bedoeling om alleen de rijpe rode en gele besjes te oogsten. Met een molentje worden dan de schillen er af gehaald. Vervolgens verdwijnen ze een aantal dagen in het droogrek omdat er nog vliesjes af moeten vallen. De laatste stap in de productie van biologische Blijdorpkoffie is het branden en dan smaakt het uiteindelijk hartstikke lekker! Had ik mijn koffieplukhoed maar meegenomen, want ik voelde me weer helemaal Ramón Cortez: http://bit.ly/cpF40j

Ik ga nu nog een laatste keer op stap in Bogotá. Onbebaard en kort geknipt door de hele hippe salon zonder spiegels hier aan de overkant. Ik ben helemaal klaar voor een hete Nederlandse zomer als tegenhanger van de ijskoude winter die jullie hebben gehad.

Tot donderdag, of heel snel daarna!

Abrazo
--Martin