Feestflappen met de voeten in het zand

Feliz ano novo allemaal!

Omdat Wim genoeg foto’s maakt voor ons alledrie heb ik mijn camera de afgelopen weken in mijn tas laten zitten. Hier een link naar zijn foto’s uit december: http://www.flickr.com/photos/wimgevonden/sets/72157623109541874/

We hebben een bijzondere jaarwisseling gehad, met onze voeten in het zand. Nick en Karen stuurden me als nieuwjaarswens een recept voor feestflappen. Daar heb ik een dubbele portie van gebakken en die ben ik op het strand gaan uitdelen onder de aanwezige couchsurfers (ca. 150 man), als zijnde een traditionele Nederlandse nieuwjaarslekkernij. Ze vonden gretig aftrek. Er stonden bijna twee miljoen mensen op Copacabana, maar het strand is breed en 5 km lang dus het gedrang viel wel mee. Ook de voorspelde regen bleef in Rio uit. Helaas waren ze in de regio waar mijn ouders pas vandaan kwamen minder gelukkig, ze begonnen daar het jaar met modderlawines. Daar hadden wij in onze euforie nog geen weet van. De meeste mensen waren in het wit gekleed, één van de vele nieuwjaarstradities hier, voor vrede in het nieuwe jaar. Als de hemel was opengebroken was het het grootste natte t-shirt evenement ter wereld geweest en dat kan je op slechtere plekken treffen dan in Rio. Een andere traditie met betrekking tot kleding is dat je een nieuwe onderbroek moet dragen. Ook daar is de kleur bepalend voor hoe het je zal vergaan. Geel is geld, roze is liefde en rood is passie. Een nieuwe onderbroek had ik niet, maar de oranje speedo die ik in Bahia cadeau kreeg (een verhaal dat jullie nog tegoed hebben) moet het Nederlands elftal dit jaar wereldkampioen gaan maken. We hebben bloemen in het water gegooid, een offer aan Iemanjá, de afrobraziliaanse godin van de zee. Ze liet het woud aan cruiseschepen voor de kust, die drijvende steden met hun vele lichtjes, met rust. Ineens was het tijd om af te tellen en aangezien ook een nieuwjaarszoen van een vrijgezelle vent geluk brengt deelde ik die met plezier uit, vanaf ‘cinco’ (5) het nieuwe jaar in. Vervolgens barstte het vuurwerk los, vanaf pontons in het water, verspreid over de lengte van het hele strand. Bijna een half uur oooohs en aaaahs. Tijdens dat spektakel nam ik meteen een warme nieuwjaarsduik. Er moest nog door 7 golven heen gesprongen worden om het jaar echt volledig in te zegenen. Dat probeerde Wim te filmen, hetgeen resulteerde in een tweede offer aan Iemanjá: zijn kleine fotocameraatje. Het werd door een enthousiaste badgast uit zijn handen getikt. Hij viste het snel weer op, maar na een beetje gesputter was het uit met de pret. Onze bloemen zijn echter goed gevallen bij Iemanjá, want na een paar dagen uitspoelen en drogen kwam het apparaatje toch krakend weer tot leven en doet het het voorlopig weer. De rest van de nieuwjaarsnacht was gevuld met live samba op het strand, veel bubbels, bier en wodka en het geluid van de branding. Vorig jaar bij mij op het dak in Amsterdam heb ik genoten, maar toen moesten we snel weer naar binnen. Als ik mag kiezen ga ik vaker voor een tropisch openluchtfeest!

Verder hebben we als vanouds veel gefeest in Rio. Ik ben voor het eerst met alleen mijn moeder gaan stappen. Dat Wim een feestbeest kan zijn wist ik al, maar ik heb nu ook met mama tot het ochtendgloren gedanst. Ik dacht dat we alleen even de sfeer zouden gaan proeven in Scenarium, een sambaclub / discotheek in Lapa die wel eens op lijstjes van de mooiste clubs ter wereld verschijnt. We zijn er uiteindelijk tegen sluitingstijd uitgeveegd, nadat ze verschillende keren door Brazilianen de dansvloer was rondgezwierd. Verder hebben we de langgekoesterde wens van Kamille vervuld om naar Buraco de Lacraia te gaan. Waar beter op 1 januari je kater wegspoelen dan in een homodisco waar de muur in de karaokeruimte vol hangt met ingelijste legpuzzels. Aan zingen zijn we niet toegkomen, maar dansen des te meer. Je kon zo veel drinken als je wilde en het bier werd je op de dansvloer geserveerd door gespierde kerels die alleen een schortje aanhadden. Echt weer zo’n tent waar je je ouders mee naartoe neemt. Natuurlijk hebben we mama ook de botanische tuin, de zonsondergang op Ipanema, de kerstboom in Lagoa en andere favoriete plekjes in Rio laten zien. Maar om af te sluiten was er nog een lekker trashy avondje in Sal y Pimenta, mijn stam-karaokebar met drag-queen MC, die als ze zelf zingt overal vunzige liedjes van maakt. Wim en ik hebben net als vorig jaar in São Paulo ‘Barbie Girl’ gezongen, met ondersteuning van Renata en een dansje van Andrès de Colombiaan (binnenkort op youtube).

En toen... weer op pad. Eerst naar Foz do Iguaçu om mama de watervallen te laten zien en Phill en zijn familie te bezoeken. We zijn weer hartelijk ontvangen in het huis waar nu niet minder dan 13 honden en 8 katten wonen en ook nog eens bijna net zoveel mensen. De nieuwe nier van Phill zit nog op zijn plek en hij gaat in het najaar trouwen, dus als mijn ouders dan weer in Brazilië zijn, wie weet... De watervallen waren vele male voller dan onze vorige keer hier. Waar we vorige keer niet meer dan een paar pisstraaltjes lafjes naar beneden zagen druppelen was het nu wit en woest en schuimend. Net als in de keel van de duivel, die deze keer zo tekeer ging dat je door de nevel minder van het natuurgeweld kon zien dan in de droge tijd. Met temperaturen van rond de 40 graden zou je willen dat je ergens daar een duik zou kunnen nemen, maar het is bedriegelijk want een kalm stukje rivier kan een paar meter verderop tientallen verdiepingen naar beneden storten.

Vervolgens Buenos Aires, ook al bekend terrein. Na een paar maanden in Nederland zijn Floor en Yuri weer terugverhuisd naar Argentinië. We troffen ze net voor hun strandvakantie in Urugay nog bij de live percussie van La Bomba, vanwege de zomer lekker in de open lucht. Mallory, een kennis van mij uit Indiana, heeft sinds kort een baantje in BA en we zijn bij haar gaan couchsurfen. Ze was op een dieet waarbij ze 10 dagen alleen maar water met citroensap en kruidenthee consumeert, dus ze had niet genoeg energie om samen op stap te gaan. Misschien volgende keer dat ik langskom. Dat zou over twee weken al kunnen zijn, om Floris op te halen, met wie ik in een maand tijd naar Lima ga trekken. Wie weet zie ik dan ook Eran en Yali nog, mijn Israelische vrienden die ik eigenlijk op weg naar huis in NYC wilde treffen. Echter, hun tijd daar zit er op en ze komen twee maanden naar BA. Een fijne stad in de zomer, lekker door de verschillende wijkjes struinen, ontbijten met koffie en croissantjes, je ’s avonds te goed doen aan een steak. Uiteraard mama meegenomen naar een milonga om de tangocultuur te proeven voor aan onze volgende lange busreis te beginnen. Ik schrijf dit alles onderweg naar Puerto Madryn, de poort naar Patagonië, waar we pinguïns en afkalvende ijsbergen willen gaan zien. Over duizend kilometer zijn we bij tierra del fuego, vuurland, het einde van de wereld. We hebben geen warme kleren, geen wandelschoenen en al helemaal geen budget voor een cruise naar Antarctica. We zien wel hoe ver we de wildernis in willen alvorens we rechtsomkeert richting tropen gaan. Ik was wel weer toe aan een nieuw avontuur en de verlatenheid die ik aan me voorbij zie trekken belooft veel goeds.
Groetjes,
--Martin