Gekortwiekt!

Hallo thuisfront,

bij jullie komt de zon alweer op. Na een korte onderbreking de eerste paar weken door het tijdsverschil, zit ik langzamerhand weer in mijn nachtbrakers ritme. Ik werk graag 's nachts - lekker rustig. Op die achterlijke figuren na, die het leuk vinden om met ronkende motoren en ultrabassgeluidsinstallaties door de straat te rijden om 3 uur 's nachts. Vooral het feit dat alle autoalarmen afgaan door de geluidsdruk en een paar minuten blijven loeien is heel hinderlijk.

Met inmiddels 139 abonnees en heel veel enthousiaste reacties ben ik een blij blogger. Ik probeer vast te houden aan wekelijkse updates hoewel het kan gebeuren dat ik me laat meeslepen door de stad. Ik mag ook een maandelijkse column voor de Spiegeloog (het afdelingsblad van psychologie) schrijven, dus ik ben helemaal happy!

Mijn week begon met minder happy nieuws, dat ik toch even moet delen. 't zijn van die dingen waar je 't graag even in je moedertaal over hebt - je kan er de nuances in kwijt die in het Engels verwateren of onverwoord blijven. Een aantal van jullie hebben Katie ontmoet toen ze een jaar in Amsterdam studeerde en mijn huisgenootje was. Klein meisje, grote dromen, en de ontspannen levenshouding van de Big Easy - geboren en getogen in New Orleans. Verstandig genoeg om met haar ouders naar hun vakantiehuis in Florida te vertrekken, voor Katharina de stad onder water zette. Ze keek vooruit, ging solliciteren naar een baan in Philadelphia en maakte een sterke indruk op me toen ik haar 3 weken terug zag - het was meer dan een jaar geleden. En toen zat ze ineens weer in Florida. Hun huis kijkt uit over de golf van Mexico. Haar vader is gaan zwemmen, meegezogen door de stroming en verdronken. De verwoestende kracht van water. Ze is sterk en het gaat naar omstandigheden goed met haar maar ze kan wel een steuntje in de rug gebruiken. Zelf stuur ik een pakketje met wat spullen die ik uit Nederland voor haar heb meegebracht. Een poster die op haar kamer hing, miniatuur-efteling-figuurtjes en een prentenboek. Ik heb haar e-mail en huisadres voor degenen die haar kennen en iets van zich willen laten horen. Haar boodschap aan jullie: "I do encourage all of you to tell your parents how much you love them and never ever take them for granted." Ik ben blij dat mijn ouders volgende maand op bezoek komen.

Mijn optreden van vorige week maandag was een belevenis. We hadden maar 2 repetities gehad, in kamers kleiner dan het podium. Het podium had geen coulissen en het dak lekte - er stonden emmertjes onder. Het stuk: "the Big Top" was een politieke satire, anti-oorlog met een lesbisch sausje, geschreven als screenplay. We voerden het eerste half uur op toneel op zodat de auteur een idee kreeg hoe ze het verder kon ontwikkelen. Een cast van werkloze aspirant-acteurs en collega's van de auteur en regisseur die allebei op een makelaarskantoor werken. De regisseur werkte behoorlijk op mijn zenuwen. Hij had een powerpointpresentatie als decor in elkaar gezet, maar niet getest. Hij had het goede kabeltje niet bij zich en zijn laptop stamde uit het jaar 0. 3x raden wie het uur voor de voorstelling met een beamer en windows heeft zitten stoeien om er uiteindelijk 8-bit kleur uit te krijgen, en crash halverwege de diashow. Eenmaal op het podium was ik daar niet meer mee bezig. Ik speelde Rom Taffi, een Egyptische jazzclubeigenaar, die verdacht werd van Al-Qaeda connecties. Tijdens de grote finale ging voor het contrast mijn hoed af, gooide ik mijn haar los en zong ik solo 'Cabaret' (uit de gelijknamige musical). Er was applaus - maar ik neem aan dat het niet best was. Er zat nog geen 5 minuten regieaandacht in en zingen doe ik eigenlijk nooit. Ik probeer de dvdopname te bemachtigen . Je eerste keer op de planken in New York is bijzonder. Ik ben nog met de schrijfster van het stuk, een 'dyke' (haar woordkeuze) van veertig, de kroeg in gegaan voor bier en een potje pool. Mijn stipendium: gratis bier en een starbuckskoffiekaart van $10

Andere memorabele momenten deze week: mijn eerste optreden in Lee Walton's life theatre project. Bij de openingsreceptie van zijn project in Chinatown waren 600 man aanwezig. Hij heeft een tribune in een etalage gebouwd, waarvan je naar buiten kijkt i.p.v naar binnen. Sommige voorbijgangers zijn acteurs. Twee uur lang heb ik het zelfde een ommetje gemaakt, waarbij ik elke keer als ik de straat inliep een zakje chips uit mijn rugzak haalde, de ingredienten doornam, het openmaakte, keek of er flippo's inzaten, verbaasd naar de mensen in de etalage keek, een chipje in mijn mond stopte en mijn vingers aflikte. Je merkte dat mensen binnen je aandacht probeerden te trekken, maar als een echte New Yorker kijk je nergens meer van op en loop je gewoon lekker door. De performances lopen nog tot 17 december, en in overleg met de kunstenaar mag ik doen wat ik wil. Volgende keer neem ik de etalage op in mijn trainingsrondje en ren ik 20x voorbij. Onderweg in Chinatown is er genoeg te zien om jezelf te vermaken als je niet 'op' bent en aangezien ik er onverwacht ook nog een vergoeding voor krijg ga ik dit vaker doen. Lee's motto is "Act Natural" en dat was ook de opdracht tijdens de opnames van "Sparrow Meets Sebastian".

Regisseuse Rebecca studeert film en dit is haar project waarmee ze het festivalcircuit ingaat in de hoop op erkenning en subsidies. 2 Japanse dames vertellen het verhaal van Sparrow (Rebecca), die Sebastian (Martin) stalkt met een 8mm camera en zijn fietswiel meeneemt zodat hij haar wel moet ontmoeten op het strand. Sebastian is ultra-introvert en kijkt haar niet aan. Dit alles geschoten onder het wakend oog van een 16 mm camera (heerlijk geluid om na het woord 'Rolling!' de film door de camera te horen lopen). De 8mm beelden tussendoor geven een geromantiseerd beeld van Sebastian, die flirt met Sparrow achter de camera. Ik had een professionele stylist, Eddy, een vriend van Rebecca. Om maar in stereotypen te vervallen - ze noemt hem voortdurend 'girl'. Oordeel zelf over het resultaat. Introverte Sebastian met lang haar en geromantiseerde Sebastian na een knipbeurt op de boardwalk van Coney Island. Helaas mocht ik de outfits niet houden, maar ik heb 2 prachtige dagen gehad aan het strand. Leerzaam om voor het eerst met echte film te werken en een hele toffe crew met wie we volgende week een 'wrap party' gaan houden. Het eindproduct zal nog wel wat maanden op zich laten wachten. Maar wie weet... volgend jaar op het Nederlands festival voor de korte film? Misschien kan ik al eerder wat clips krijgen, voorlopig moeten jullie het met foto's doen. En nee - mijn haar is niet echt kort - het is een hipster hairdo waar ik prima mee door het artsyfartsy deel van Brooklyn kan paraderen - aldus girl.

De afgelopen jaren had ik altijd het eerstejaarsweekend van psychologie voor verkleedpartijtjes, sketches en andere ongein aan het begin van het jaar. Ik was er graag bij geweest - ben nog niet helemaal klaar in Amsterdam en hoop het nog mooi te kunnen afsluiten - maar voor dit jaar heb ik mooie vervangende activiteiten kunnen organiseren. Ben bang dat dat in Indiana een stuk moeilijker zal zijn. Maar dat is op dit moment nog mijlenver weg.

Ik ga maar snel onder de wol - een laken eigenlijk, want het is hier nog altijd warm. Ik zag dat het bij jullie 4 graden is 's nachts. Sterkte daarmee! Mijn tweedaagse studieweek (met woensdag als rustdag) begint weer. Nou niet denken dat ik hier de partystudent uithang. Veel leeswerk voor Science studies (waaronder tenenkrommende papers van ethnocentrische antropologen), een MEG project voor neurolinguistiek wat nog blijkt door te lopen nadat ik hier vertrek, en een gezonde dosis programmeeropdrachten liggen op mijn ontwaken te wachten.

Be Natural!

Martin

127 CLIFTON PL
APT 3
BROOKLYN, NY 11238-1408

(917)923-2955