Slow, Slank, Soaked & Sunny

Twee dagen na mijn vorige bericht werd mijn hoogmoed afgestraft. Een grijZe deken trok over New York en verhulde de toppen van de wolkenkrabbers. Regen, regen, regen.

Niet het ideale weer om het 'bezoekseizoen' te openen. Joke (oud-klasgenootje & UvA geneeskunde) maakte een stopover op weg naar San Francisco. Ze neemt het er nog even van voor ze haar co-schappen begint en gelijk heeft ze. De gelegenheid is er nu. Zo heb ik ook mijn beslissing genomen om Amsterdam te verlaten. We moeten vast doorwerken tot we zeventig-plussers zijn. Als het goed is leiden onze keuzes ertoe dat We dat met plezier doen, maar dat is des te meer reden om nu nog van deze vrijheid gebruik te maken.

De lichtjes op times square zijn op een normale avond al een trip (denk 'westland' betreffende lichtintensiteit) maar als de neonverlichte regendruppels je om je oren vliegen en je paraplu je als een windsurfscherm over het plein sleurt dan is het pandemonium compleet.
Het was fijn om de stad met iemand te kunnen delen. Wie al eens met mij op reis geweest is weet wellicht dat ik met veel plezier de gids speel. Meestal ken ik de stad maar 3 dagen, of een grondig lezen van de Lonely Planet beter dan de mensen die ik rondleid. Maar spin de anekdotes die ik ken extra lang uit, voeg er wat aan toe en zorg dat we alleen de metrolijnen nemen die ik ken. Dan lijkt het allemaal heel wat.
Voor New York is het anders - ik woon hier en leer de stad echt kennen in plaats van te doen alsof. Het is een grote lappendeken die ik aan elkaar probeer te rijgen. 5 boroughs met een eigen karakter, bestaande uit talloze buurten met een unieke etnische en sociaal economische samenstelling. Verbonden door een honderd jaar oud metrostelsel, dat ook zonder bommen in kinderwagens wel uit ellende in elkaar lijkt te gaan storten. Een wildgroei aan 'service changes' is nodig om dat te voorkomen en zo belandt een nietsvermoedende toerist in het hartje van de Bronx met de trein die gisteren nog naar Brooklyn reed. Het is een urban jungle. Gelukkig tegenwoordig wel een stuk veiliger dan het beeld van films uit de jaren '70 en '80 (taxi driver, the warriors, do the right thing), je laten zien. Fietsen door Bedford Stuyvesant, flanneren in Harlem, het kan allemaal zonder je een levende schietschijf te voelen.

Ik had alle toeristische trekpleisters tot dusver opgespaard. Het empire statebuilding stond met zijn punt in de wolken, dus dat hebben we maar laten zitten. Wel een drive-by shooting van het vrijheidsbeeld (met camera's vanaf de Staten Island Ferry) gedaan. Ook bij Koffi langsgeweest in het VN gebouw en heel veel koffie gedronken om op te warmen in het Amerikaanse instituut dat Starbucks heet. Nederlandse inbreng bij de VN zit op de 4 na achterste rij, Nederlandse inbreng by Starbucks zijn de stroopwafels die je met je Pumpkin Spice Latte kan nuttigen. 'Hairspray' gezien op Broadway - ik was nog nooit naar een grote musical geweest. (Misschien omdat ik te vaak naar Grease heb moeten kijken op de middelbare school.) Het was blij vermaak, hoewel ik het altijd een vreemd effect vind als ik in een theater zit en je hoort de versterkte stemmen van de zijkant komen i.p.v. het podium.

Ook het rondje Brooklyn Bridge - Manhattan Bridge mocht niet ontbreken. Ik te voet, Joke op de fiets. Trainen trainen trainen. Zeker als het slecht weer is, is het niet altijd even eenvoudig. Ik probeer het te combineren. Niet alleen met tours, maar ook met performances. In Chinatown ren ik dan rond het blok en elke keer op dezelfde plek stap ik in een plas, knijp ik een spons uit boven mijn hoofd, of open ik een pakje vloeibaar voedsel (yuck) - zo'n 12x in een uur.
En dan zijn er de georganiseerde races en trainingruns. Vorige week 20 mijl (32 km) in Central park, 3 uur lang door een wolkbreuk. Met die snelheid finish ik op 6 november binnen 4 uur en dat is toch wel de minimale prestatie die ik wil gaan leveren. Maar dat moet wel lukken, want de omstandigheden met publiek en meer water in bekertjes in plaats van in mijn sokken, zijn dan ongetwijfeld beter. Mijn lange trainingen zitten er nu op, gisteren was de laatste: halve marathon van staten island waar ik zelf nog een uurtje aan vast had geplakt. Het zonnetje scheen gelukkig weer, maar de prachtige uitzichten op Manhattan en Brooklyn over het water werden vergezeld van een slopende tegenwind. Nu mag ik gaan afbouwen, het lichaam wat rust gunnen (dat is deze week slechts 50 km hardlopen) en mijn ouders vermaken.

Jawel, ze zijn vandaag veilig aangekomen en liggen nu boven mijn hoofd te slapen. Ik crash met liefde voor ze op de slaapbank. En mocht het in de loop van de komende 3 weken te krap worden, dan heb ik open uitnodigingen om bij mijn Israelische, Chileense, Libanese en Amerikaanse vrienden en vriendinnen te logeren. Ik moet de slaapbank nog stilletjes opzetten, het is dus tijd om er een eind aan te breien voor vandaag. Morgen een dag van colleges en projectbesprekingen. In Amsterdam gaat de zon alweer bijna op. Ik mis de grachten, de nieuwe glazen van Heineken en jullie allemaal, maar de pepernoten die mijn ouders hebben meegenomen vervullen hun taak als comfort food heel goed.

Comfort food met mate. Dat is nou net dat kilootje per jaar waar je niet op zit te wachten. Daarom lach ik jullie ik elke boekhandel toe vanaf de omslag van "Slow, Slank & Fit" een lijfboek voor lang mediterraan leven. (Wim Kohler & Cinta de Bats - in te zien op www.nl.bol.com) Vooral dat mediterrane spreekt me aan. Siesta!

Ciao

Martin