3:48:02

Hallo thuisfront!

[3:48:02] zat er tussen mijn eerste stappen op de Verrazano-Narrows, een hangbrug die op en neer deinde door alle voeten die er voortdurend op neerploften, en het glorieuze finishmoment in central park. Tussen kilometers 30 en 40 heb ik geleden, maar ik heb bovenal genoten.
Genoten van de mooie dag - iets te mooi om hard te lopen met temperaturen van boven de 20 graden.
Genoten van de andere athleten, afgetrainde mensen uit alle uithoeken van de wereld - deelnemers in kilt, koeienpak en nationale kleuren.
Genoten van de honderden bandjes langs de straten - het ene moment hardrock, dan een stel doedelzakken en vervolgens een jazzy ensemble.
Genoten van het publiek, dat je terzijde stond met bananen, tissues en heel veel aanmoedigingen. Voorop mijn shirt stond in grote sierlijke letters 'Martin'. Afhankelijk van de wijk waar we waren werd het op zijn Spaans, Italiaans, New Yorks of Pools uitgeroepen. GO MARTIN! Alleen op de bruggen met de stevige hoogteverschillen werd er door de athleten onder elkaar stilzwijgend afgezien. Ook in het Joods Orthodoxe deel van Williamsburg kon je een speld horen vallen. Lange baarden en pijpekrullen sloegen je gade van onder hun zwarte hoeden. Een surrealistisch stukje stad dat opgevolgd werd door het artsyfartsy deel van de wijk, in hipheid vergelijkbaar met Berlijn. Dit is een stad van scherpe contrasten.
Ik nam mijn tijd voor het publiek, voor zover dat gaat als je ze voorbij rent. De handen van een rij met kinderen aantikken, een paar gekke dansende bewegingen maken bij goede muziek, heel hard 'Thank you Brooklyn!' roepen, of 'HOLLAND!' als er weer een groep Nederlanders in fel oranje langs de kant stond, en mijn moeder en Floor even een kus geven toen ik ze zag staan.
Door dat publiek zijn de kleine pijntjes, het vloeibare voedsel en de schrale tepels (ik weet nu waarom ze voor de start 'nippletips' uitdelen) te overkomen. Toen de eindstreep in zicht was, wist ik nog een sprintje uit mijn benen te wringen. Een klein machtsvertoon om me van de menigte te onderscheiden toen ik joelende tribunes passeerde, je gloriemomenten moet je uitbuiten. Lachen voor de finishfoto en - spierpijn.
Helaas waren ze mijn bagage kwijt en duurde het nog ruim anderhalf uur voor ik eindelijk herenigd werd met mijn supporters, maar dat mocht de pret niet drukken. De volgende dag apetrots de New York Times opengeslagen en mezelf teruggevonden op een 5995e plaats. Daar stonden nog 30.000 namen achter, waaronder die van BN-ers Pieter-Christiaan van Oranje (die moet ik in mijn eindsprint nog voorbij gekomen zijn), Thomas Acda en Rene Froger (die meer dan twee uur later over de streep kwam). Leontien Zijlaard-van Moorsel was een halve minuut sneller dan ik, maar daar kan ik heel goed mee leven.

Het marathoncircus, mijn ouders en Floor brachten een vakantiegevoel mee. Met zijn allen in Martin's jeugdherberg in Brooklyn, met bagels voor ontbijt en uitstapjes naar het empire state building (HOOG! - Adembenemend met zonsondergang), Times Square (Kermisverlichting x 100 - een reuzenrad IN de Toys 'r Us) en het MoMa (Een snoepwinkel vol moderne kunst, je kan het niet allemaal tegelijk behappen). Het was een heerlijke maand.

Nu het thuisfront inderdaad weer helemaal aan de andere kant van de oceaan zit, keek ik weer eens vooruit in mijn agenda. Ik heb voor elk van mijn vakken nog maar 3 colleges te gaan. Volgende week is er nog een korte thanksgiving-vakantie, begin december ga ik een paar dagen op bezoek in Indiana. Ik moet maar eens aan mijn eindpapers gaan werken. Mijn science studies prof is geen softie: "If they disagree with your paper, people will try to rip you a new butthole!". Ik gebruik ten opzichte van haar wat subtielere taal, hoewel ik gisteren wel pissig was omdat ik van 14 - 18.30 op college had zitten wachten. Toen er niemand kwam opdagen bleek ze het twee uur van te voren via de e-mail te hebben afgelast. Het was allemaal niet zo'n drama geweest als ik er niet met koorts had gezeten, ik had al 4 colleges gemist en vond dat ik er naartoe moest. Vandaag kon ik gelukkig even uitzieken van het milde griepje (niet-vogel-variant) waar ik dit weekend ineens aan moest toegeven. Ik zou eigenlijk proefpersonen testen voor ons neurolinguistiek experiment, maar ik ken maar heel weinig mensen aan NYU met Engels als moedertaal dus het kwam me goed uit dat ik niemand had. Het experiment komt ook nooit van z'n leven af voordat ik hier vertrek, aangezien dit pas de voor-test is om de woorden uit te zoeken die we uiteindelijk in de hersenscanner gaan laten zien. Hopelijk krijg ik nog wel een paar voorlopige resultaten onder ogen. Voor belangstellenden heb ik een heel kleine samenvatting van wat we onderzoeken onderaan gezet.

Ik ga maar weer eens een kopje thee inschenken en verder aansterken.
Ik ben blij met zoveel enthousiaste lezers; of je nou alles leest of kleine stukjes, bedankt voor de belangstelling!
You are AWESOME!

Martin


We gebruiken MEG, Magneto EncephaloGraphy, een instrument met zeer goede temporele en goede spatiele resolutie (en een prijskaartje van een miljoen) om 'aspectual coercion' onder de loep te nemen. We meten de magneetvelden ten tijde van de presentatie van het werkwoord in de zin, om te kijken of we dit proces kunnen isoleren.

exactly at midnight the drunkard belched on the sidewalk
(de dronkelap boert een keer om middernacht)
Deze interpretatie is recht-toe-recht-aan

for ten minutes the drunkard belched on the sidewalk
(de dronkelap boert meerdere keren in een periode van 10 minuten)
Voor deze interpretatie is aspectual coercion nodig, aangezien een enkele boer geen 10 minuten duurt.
We hopen dat deze conditie een ander responspatroon laat zien dan de andere condities

for ten minutes the drunkard smoked on the sidewalk
exactly at midnight the drunkard smoked on the sidewalk
We hebben zinnen met werkwoorden die een doorlopende actie beschrijven ter controle

exactly at midnight the tide belched on the sidewalk
for ten minutes the tide smoked on the sidewalk
We hebben onzin zinnen die met EEG maten een N400 effect opleveren ter controle