Thanksgiving, Thanksgetting

Gisteren was mijn eerste Amerikaanse thanksgiving! Eerst op broadway naar de Macy's thanksgivng day parade staan kijken. Enorme met helium gevulde balonnen in de vorm van iconen zoals Supergrover, Pikachu en Garfield trekken in een stoet door de straten van New York. Ze zijn wel 5 of 6 verdiepingen hoog, dus je hoeft niet vooraan te staan om er iets van te kunnen zien. Dan mis je wel de traditionele marching bands met cheerleaders, vaandeldragers en tien tubaspelers met pluimen op hun hoed. En het ontgaat je dat de balonnen niet op een wagen gemonteerd zijn, maar vastgehouden worden door wel 30 mensen met vliegertouwen. Kort nadat de M&M's ballon (het gaar uiteindelijk ook om de opening van het kerstmis winkelseizoen) mij gepasseerd was raakte deze een straatlantaren, die in het publiek viel. Het ging net goed, twee meisjes kwamen er met schrammen vanaf, maar naar goede Amerikaanse traditie was het incident de headline op het journaal. Het fragment werd een keer of twintig herhaald in de uitgebreide reportage die vijf keer zo lang was als al het internationale nieuws bij elkaar.
Maar thanksgiving is uiteindelijk een familiedag. Sport kijken en met zijn allen om de tafel voor een eetfestijn. Ik was met Christina's gezin mee naar een kast van een huis in Greenwich, Conneticut - een soort Wassenaar waar veel wallstreet bankiers wonen. Het belangrijkste: de kalkoen. Daarnaast allerlei traditioneel Amerikaans voedsel: stringbean casserole, yams, turnips, creamed onions, mashed potatoes, stuffing en cranberry sauce. Om eerlijk te zijn: de Amerikaanse keuken is niet zo bijzonder. Vaak zit er eigenlijk maar weinig smaak aan en kan ik me lekkerdere dingen bedenken om je vol aan te eten. De toetjes bijvoorbeeld: Cheescake, Magic Cookie Bars, Pumpkin Pie, Ice Cream, S'Mores, Minced Pie, Chocolate torte, Apple pie en Pumpkin-gingerbread-parfait en er stond nog meer op tafel. Ik heb een doggiebag met zoetigheid meegekregen. En dat terwijl ik na de marathon en met de vrieskou niet echt veel meer ga hardlopen. Van de tafelconversatie wil ik jullie een anecdote niet onthouden:

Uncle Bob: "The president was shocked when he heard that two Brazilians were killed last week. He looked very pale, and kept muttering: that's so terrible, that's so awful... When he was asked by one of his aides: "Are you alright mr. Bush?" he responded. "I just can't sleep because of this great loss, but can you please remind me, what number is a brazillion again?"

Inmiddels is thanksgiving over gegaan in Black Friday, de drukste winkeldag van het jaar. Ik zag het niet zo zitten om me in de strijd om de traditionele post-thanksgiving koopjes te mengen, hoewel ik wel vanalles nodig heb. Vorige week ben ik na college met een stel vrienden gaan stappen en toen is mijn rugtas gestolen. Camera, agenda, biblotheekboeken, aantekeningen etc. Het zoeken naar mijn bezittingen in de vuilnisbakken op de dichtsbijzijnde straathoeken was een domper op een verder geslaagde avond. Misschien krijg ik nog wat verzekeringsgeld, maar vooral het gedoe van aangifte doen en je spullen vervangen is buitengewoon vervelend. Voorlopig om die reden dus ook geen nieuwe foto's, maar ik zal binnenkort wat plaatjes uit de periode rond de marathon online zetten. Ach ja, shit happens en valt grotendeels in het niet bij al het leuks wat ik meemaak.

Nu is het tijd om me aan een kleine avondmaaltijd en een aantal overgebleven thanksgiving toetjes te vergrijpen.

Groet vanuit de suburbs!

Martin