Onbezorgde winterpret in New York

Hallo thuisfront (verspreid over Nederland, Belgie, Duitsland en Spanje) en mede expats in de VS.

Al drie keer ben ik aan deze editie van mijn weblog begonnen en telkens kwam er weer een golf van belevenissen en nieuws overheen. Ik wil niet in een: en toen, en toen, en toen constructie vervallen, dus alles moest weer op de schop.
Nu heb ik een momentje rust. De tweede Floor die ik hier op visite heb (wat een lol kan je toch hebben met een naam die in het buitenland iets heel anders betekent), zou ik treffen in een 'artspace' in Alphabet City (voor experimentele jazz met Sonic Youth leden) maar na een uur koukleumend te hebben gezocht ben ik lekker naar mijn knusse kamertje in Brooklyn gegaan.

Eerst wat reisinformatie: mijn verblijf in New York zit er al weer bijna op. Op 8 januari om 07:45 land ik in Amsterdam. Een nieuw visum halen en lekker thuis vakantie vieren voor ik 25 januari naar Indiana vertrek.

Indiana... Ik ben er een paar dagen op verkenningsmissie om me voor te bereiden op de overstap van grote stad naar platteland. Ik zal er nog veel over gaan schrijven, dus ik houd het bij een paar observaties en de introductie van de hoofdrolspelers.
Bloomington ligt een slordige 1000 kilometer van New York, richting het midden van de VS. Het is een stadje voor de helft uit een campus bestaat en waarvan de helft van de inwoners studenten zijn. Kipp en Susie zijn twee schatten van college-kids, opgegroeid tussen de maisvelden waar Indiana grotendeels mee bedekt is. In Amsterdam woonden ze bij mij op de flat en was ik hun oppasser en informatiebron; nu hebben zij die functie voor mij.
Zonder auto ben je nergens dus ik was heel blij dat ze me wilden chaufferen. Ze helpen me een kamer vinden, gaan op zoek naar een auto en hebben me voorgesteld aan hun hele sociale netwerk. De sociale activiteiten: indrinken, drinkspelletjes in de kroeg en doordrinken. Ik kan me verschuilen achter het feit dat ik straks 'een baan' heb als ik een cola bestel, of rustig een geimporteerd biertje drink als zij de tiende Bud light achterover slaan.
Een anecdote over oppassen wil ik jullie niet onthouden. Weet dat ik dit nooit zou hebben gedaan als er verkeer op de weg was geweest. We waren tot een uur of 4 op een huisfeestje (ingredienten: keg (fust) o' beer, beer pong, dance-off). Ik mocht op de bank blijven slapen, maar ik wilde naar mijn hotel lopen. Het was immers het duurste hotel waar ik ooit geslapen heb (IU betaalde). Suzie wilde me niet laten gaan, ze was bang dat ik opgepakt zou worden voor openbare dronkenschap. Ze stond er op om me met de auto te brengen, zodat ik niet in de problemen zou komen. Ze had beduidend meer gedronken dan ik en mijn vijf biertjes. Het was een uneventful ride van nog geen vijf minuten, maar ik wenste wel dat ik gewoon een fiets had.

Richard Shiffrin's memory en perception lab wordt mijn thuishonk. Het is een gezellige boel, veel mensen op de afdeling zijn wandklim-maatjes van Rich en toen ik zei dat ik ooit eens een cursus bij het Universitair Sport Centrum had gedaan werd ik meteen ingelijfd. In juni mag ik mee naar een congres in Noorwegen, waar we tussen de praatjes door in de buitenlucht gaan klimmen. Rich heeft de 27 projecten die nu lopen in zijn lab met me doorgenomen en vervolgens een vrijbrief gegeven om zelf iets te bedenken. Ik ben me een aan het inlezen en aan het brainstormen - wat een vrijheid!
Qua vermaak moet ik ook een voorliefde gaan kweken voor college basketball. De school leeft voor de Indiana Hoosiers en Rich heeft me meegenomen naar een wedstrijd. Basketbal talenten worden door het hele land geronseld om in Indiana naar school te gaan zodat er weer eens een kampioenschap inzit. Aan de inzet van de supporters (rood-wit), de band (en maar zwaaien met die tuba's) en de cheerleaders zal het niet liggen. Maar voorlopig ben ik nog geen Hoosier...

New York, New York. Ik ga er nog even volop van genieten. we zijn inmiddels volop in de kerstsferen.
Er ligt nog sneeuw van vorige week, het is niet meer boven nul geweest.
Ik heb vandaag geschaatst op de ijsbaan.
De Rockettes, de danseressen van het Christmas Spectacular in Radio City Music Hall, dragen hun rendiergewijtjes en strekken hun benen tot ooghoogte - met zijn veertigen tegelijk.
De kerstboom bij Rockefeller Center is verlicht met een haast obscene hoeveelheid gekleurde lichtjes.
Het New York City ballet voert de notenkraker weer op - mierzoet vermaak, geef mij maar een opera waarin het bloed rijkelijk vloeit.
Afgelopen weekend was santacon, een heel legioen kerstmannen maakte de stad onveilig. (www.santacon.com)

Het semester loopt ten einde. Mijn programmeercursus was abrupt afgelopen, de eindopdracht uit de syllabus is nooit over gesproken. Mijn Science Studies paper is ingeleverd, 27 pagina's over hoe een congres wetenschappers kan stimuleren zich over de grenzen van hun discipline te begeven - binnenkort online. Morgen de eindpresentatie van Neurolinguistiek. Een eigenaardige vertoning, want de MEG scanner is stuk en dus hebben we geen data. Aan mij de taak om de resultaten die we zouden kunnen vinden te bediscussieren en om helemaal op de zaken vooruit te lopen - suggesties voor vervolgonderzoek te doen. Het goede nieuws is dat er daadwerkelijk vervolgonderzoek komt. Onze docent heeft veel vertrouwen in de door ons genormeerde stimuli en wil er ook gedragsdata mee verzamelen. De resultaten van ons project worden in de zomer opgestuurd naar een vakblad en hopelijk gepubliceerd. Maar ik zal op afstand moeten meehelpen, want we hebben nu nog voornamelijk speculatie en straks zit ik in Indiana.
Dat voelt nog altijd ver weg, vanaf morgen kan ik eerst gaan genieten van zes weken onbezorgde vakantie!

Inmiddels is het bedtijd. Floor maakt zich zorgen over de OV staking die hier in de lucht hangt, precies op de dag dat ze terugvliegt. Ik lig er niet zo wakker van. Mijn metrolijn, de G, is uberhaupt al onberekenbaar en ik heb een fiets. In mijn laatste drie weken fiets ik liever over de avenues dan dat ik urenlang op de G(host)train wacht.

Tot spoedig!

Martin