If I can make it there, I'll make it anywhere

Er is vanalles mogelijk in deze wereld. Sommige zaken zijn onwaarschijnlijker dan andere. Maar als je alle onwaarschijnlijkheden bij elkaar optelt, dan is de kans dat er iets onverwachts gebeurt zeker niet verwaarloosbaar. Gelukkig maar, want anders zou het leven lang niet zo spannend zijn. Zo liep ik donderdagavond rond bij het culturele bolwerk Lincoln Center, waar ik net van een openluchtconcert van Angelique Kidjo (Benin) had genoten. Ik bleef een beetje hangen, met de gedachte dat ik misschien een bekende tegen zou komen. Ik wist dat er internationale studenten van NYU naar toe gingen, dus ik hoopte in de menigte een gezicht te herkennen en zo wat aanspraak te hebben. Net toen ik van plan was me richting de metro te begeven, was de herkenning daar. Nederlanders.. WTF?! Amsterdammers... UvA studenten... Psychologie... Research Master... Thomas en Hiske. Jullie hier?

Jawel, ze zijn hier op vakantie en verblijven bij haar neef, die een paar metrohaltes bij mij vandaan woont. Geweldig vind ik dat. Niet alleen om even Nederlandse houvast te hebben in de Amerikaanse waanzin. Maar vooral omdat dit soort willekeurige ontmoetingen de wereld zo veel leuker maken. In theorie kan ieder van jullie om de volgende straathoek staan. En als dat niet zo is, dan onstaat er misschien een nieuwe vriendschap.

Zo wacht ik ook op mijn random encounter met de Olsen Twins. Ik ben geen fan, maar ze studeren aan NYU en ik wil kunnen zeggen dat ik gefeest heb met Michelle uit de serie Full House - allebei. Nu heb ik een plan om de kans wat te vergroten. Als ik ze niet op campus tegenkom stuur ik ze een brief met
daarin het verhaal dat we een Nederlandse remake van de serie aan het maken zijn. In deze show speel ik 'Uncle Jessie' en daarom wil ik graag met ze van gedachten wisselen over de karakterontwikkeling. Ik houd jullie op de hoogte.

De colleges beginnen pas over anderhalve week. Jullie weten vast dat ik niet zo goed stil kan zitten, ik moet een project om handen hebben. De afgelopen jaren ben ik me steeds meer gaan realiseren hoe leuk ik het vind om te acteren, daarin aangemoedigd en geinspireerd door velen die dit nu lezen. Ik heb me daarom de afgelopen dagen op het acteren gestort. Volgens mij wordt er nergens ter wereld zo veel opgenomen en op de planken gezet als in New York. 'If I can make it there, I'll can make it anywhere' staat op een placemat die aan mijn muur hangt en zo ga ik de stad head-on tegemoet. Dit is geen carriere switch (op academisch vlak gebeuren er ook interessante dingen, daarover later meer), maar gewoon voor de heel erg leuk (en wie weet).

Ik heb er inmiddels twee audities opzitten waar ik in de loop van de week de uitslag van verwacht.
1. 'Patriots' een improvisatie film (http://www.impossible-films.com/) waarbij je in kleine groepen (karakters die elkaar kennen) repeteert en vervolgens een verhaallijn uitspeelt waarin je met andere acteurs interacteert die je nog nooit ontmoet hebt. De regisseur was enthousiast, wil graag een keer met me werken, maar moet kijken of mijn uiterlijk compatible is met het script. (Het speelt in een door de Duitsers bezet Amerika)

2. 'Camp stories'. De naam zegt het: dit is pure camp. (http://www.ashkollbeck.com/wst_page5.html) Een Horror film waarin een groep jongeren een lifter oppikt die een demoon blijkt te zijn. Iedereen behalve het domme blondje sterft. Er worden mensen opgegeten door Yeti's. Moet hilarisch zijn om op te nemen, maar per definitie slecht. De regisseur zei dat hij mijn accent interessant vond (ik veramerikaanste mijn naam voor de verandering eens niet)

Over 3 weken heb ik een opnamedag in upstate NY voor 'the river of Costa Mica', een film die zich afpeelt in Roemenie rond WOII (http://www.sharktankdiver.com/TheRiver/) Ik speel een Roemeense boer of fabrieksarbeider, op basis van mijn foto's kon ik daar wel voor doorgaan en mag een beetje in de velden rondrennen. Het is niet betaald, maar een leuke manier om wat ervaring op te doen en te netwerken en op de aftiteling te worden vermeld.

Daarnaast heb ik me opgegeven voor 'the life theatre project'. Voorstellingen op straat, midden in Manhattan. Sommige voorbijgangers zijn acteurs en anderen lopen toevallig langs. Spelen met de perceptie van het publiek, dat gewoon op de stoep verzameld staat. Wat is echt en wat is spel? Na een kwartier onthul je jezelf. Zijn andere projecten zijn allemaal minstens net zo eigenaardig. (http://www.leewalton.com/projects/Life_theater_page.html)

Dat is allemaal nog toekomstmuziek, maar inmiddels heb ik ook al opnames achter de rug. Ik kom op een gegeven moment op de lokale televisie, ook via het web te bekijken (http://mnn.org/). Ik spreek daar over lokale televisie, wantrouwen t.o.v. de media (heel sterk in dit land), en hoe geweldig ik new york vind.
Over 2 weken, zo af en toe op het hele uur.

Zaterdag was mijn grote dag. Ik heb in een korte film (03:20) gespeeld 'Mission Rosario' met als tegenspeelster Rosario Dawson, bekend uit de film Sin City.
Ik moet bekennen dat ik nog nooit van haar gehoord had, tot de dag van de opnames. Het was in het kader van een cinemasports event.
(http://www.cinemasports.com/) In een tijdsbestek van 10 uur moet je met je team een film opnemen en monteren, en er 3 verplichte elementen in opnemen. Het
elfde uur worden alle films gescreend. En zo stond ik om half negen bij washington square. De verplichte elementen waren 'iemand die iets geels eet' 'vergissing in identiteit' 'schreeuw (howl) in de verte'. Toevallig was er die dag een parade in het kader van het HOWL festival, een kunstfestival in hartje
manhattan. De parade werd aangevoerd door Rosario Dawson en ik moest haar gaan stalken voor een handtekening. Toen ik op een gegeven moment een gevel beklom kregen we bijna gelazer met de politie. Urenlang heb ik daarna de parade door gerend, mensen half omverlopend en een hoofd van papier machee op een stok met me meedragend. Ik heb de handtekening daadwerkelijk gescoord en ben nog even met haar op de foto geweest. Rosario weet niet dat ze meespeelde.
Ik was doodop en met een halve marathon op zondag in het vooruitzicht ben ik niet gebleven voor de montage. Het bleek nog een stressvolle onderneming, (het kabeltje was defect) en de dvd met onze inzending was precies op tijd binnen. Helaas was er toch iets mis gegaan, want een deel werd op 1,5 snelheid afgespeeld en het geluid haperde. We hebben niet gewonnen. Wel nieuwe vrienden gemaakt en we gaan binnenkort nog onze eigen screening party houden, waarbij de imac dan hopelijk wel meewerkt. Het eindresultaat komt als het goed is ook op de cinemasports website te staan.

Goed, ik ga maar weer eens de stad in. Het is broeierig op mijn kamer en ik heb geen airconditioning.
Voor degenen die bij dit bericht voor het eerst inschakelden, ik heb de vrijheid genomen om jullie op mijn mailinglijst te zetten, je kan je eenvoudig afmelden en ik ben dan niet beledigd. Mijn adres, telefoonnummer e.d. staan onder het kopje praktische zaken.

Ik werd er op gewezen dat behalve via skype, het ook mogelijk is om via 0900-0196 voor 1 ct/min naar de VS te bellen. Ik vind het prettig om af en toe Nederlands te spreken en jullie stemmen te horen, dus bel gerust, maar houd rekening met het tijdsverschil.

Tot ziens, schrijfs, spreeks!

Martin