Gezelligheid kent geen tijd

Ik ben nu twee weken thuis geweest en bereid me voor om opnieuw te vertrekken.
A.S. woensdag, 25 januari om 10:50 stap ik op vlucht NW 67 naar Detroit, waarna NW 1555 me naar Indianapolis brengt. Om de jetlag tegen te gaan moet ik veel koffie drinken, en jullie zijn dus allemaal van harte uitgenodigd om op schiphol een bakkie te komen doen zo rond achten.

De afgelopen weken heb ik weer even op krachten kunnen komen, iets waar ik duidelijk aan toe was na de achtbaanrit van een half jaar, die New York voor me betekende. Rustig aan hele dagen vertellen over mijn belevenissen, koffie drinken, luisteren naar wat anderen hadden meegemaakt en borrelen. Ik was weer helemaal in mijn element. Af en toe ook nog wat werk verzet. Ik heb een nieuwe zorgverzekering, en het boek over 'het zelf' waar ik een bijdrage aan lever staat op de rails. Het lijkt er op dat ik als ik aankom in Indiana bijna direct over een kamer en een minivan kan beschikken, met dank aan de hulp van Kipp en Susie, en dat is een fijne gedachte. Het blijken toch de Amerikanen die ik in Amsterdam heb ontmoet te zijn, waarmee ik blijvende vriendschappen heb gevormd. De contacten die ik in New York heb gelegd bleven bij een aantal oppervlakkige, maar enthousiaste, ontmoetingen. Mensen die het gesprek afsluiten met: "It was sooooo nice to meet you! Let's hang out together again real soon OK? I had so much fun! I'll call you next week. Really!" En dan vervolgens volledig onbereikbaar zijn en niets meer van zich laten horen. Phony, noem je dat. Toen ik aan het begin van mijn verblijf 'Catcher in the Rye' las vond ik hoofdpersoon Holden Caulfield totaal gestoord. Maar hij heeft gelijk: phonies genoeg in New York. Zo voelt dat voor mij in ieder geval, ook nu ik weet dat het een Amerikaanse beleefdheidsnorm is.

Hier, thuis, voelde alles weer echt. Echte warmte, echte gezelligheid, echte verliefdheid, echte vrienden en echt bier. Een kort maar krachtig verblijf, waarin ik gelukkig velen van jullie heb kunnen zien. Mijn plannen om, bij gebrek aan OV kaart, met de auto tot in de uithoeken van het land te crossen strandde echter op de A1. Ik zat voor de tweede keer sinds een half jaar achter het stuur en moest plotseling remmen voor een opstopping. Ik had genoeg afstand om op tijd tot stilstand te komen. BAM! Het busje achter me kwam een paar meter te kort. Even schrikken en de auto total-loss, maar gelukkig iedereen gezond en wel. Dat geldt helaas niet voor een vriend van de familie, bij wie ik in het begin van mijn studententijd nog wel eens logeerde op de Valeriusstraat. Vooral de nacht dat ik het huisnummer vergeten was en alle deuren heb geprobeerd tot de politie polshoogte kwam nemen is me bijgebleven. Maar vorige week is hij plotseling overleden en dus sluit ik mijn verblijf hier af met een definitief afscheid.

Vanaf de overkant van de oceaan kwam er nog wat Amerikaans-Israelische slapstick. Ik wilde in New York spullen opsturen naar Indiana, maar het postkantoor was gesloten en dus zouden Eran en Yali het voor me doen. Ik verzekerde ze: geen bommen, biochemische middelen of pluimvee. Toch werden ze door de postbeambten belaagd met een vragenvuur. 'Wat hebben jullie daar en waarom hebben jullie het zo ingepakt?' Het bleek dat de tape die we gebruikt hadden bij het inpakken niet toegestaan was omdat hij zilverkleurig was en de x-rays terugkaatste. Ze moesten alles eraf pulken onder gegniffel van de aanwezige Amerikanen over de domheid van de argeloze buitenlanders. Ik trakteer ze volgende keer in New York op pizza van Grimaldi's (al 5 jaar op rij de beste in New York) om het goed te maken.

Nu is het de hoogste tijd om te gaan inpakken voor mijn volgende avontuur. Stroopwafels, kaas, hagelslag en drop. Survival in de wildernis.

Ik blog vrolijk door. Ik dank mijn 173 abonnees en alle incidentele lezers voor de positieve feedback. Voor december kom ik zeker nog wel een keer terug, gezelligheid kent misschien geen tijd maar wel een land, Nederland.