It's all about the game

Ik ben weer weg. Nu nog eens een dikke duizend kilometer verder. Nu echt in Amerika. Het is vandaag Superbowl Sunday; het wereldkampioenschap American Football. Dat betekent: op de bank zitten, buffalo wings eten, bud light drinken en wachten op de reclames tussen de spelsituaties door. In Nederland krijg je dan altijd het publiek te zien, oersaai. Maar de reclames in de zendtijd van honderdduizend dollar per seconde, daar schijnt het hier om te gaan. Ik geef het nog een kans, maar denk dat ik het voortaan wat Amerikaanse sporten betreft maar bij basketbal houd. Qua speltempo is er geen andere sport die voetbal enigszins benadert, en het is de obsessie van deze school. Ben gisteren naar een wedstrijd geweest tegen de U-conn Huskies, de #1 van Amerika. Wij, de Hoosiers, gehuld in Crimson & Cream (Rood-Wit) zijn nu #21. Wat Hoosiers zijn? Het is een nickname voor mensen uit Indiana, waarvan niemand weet waar het vandaan komt. Mijn favoriete verklaring komt uit de tijden van het wilde midwesten, toen de kolonisten nog druk Indianen aan het wegjagen waren. De kolonisten waren geen softies en hadden nogal eens een knokpartijtje in de saloon. Als de rust weer was wedergekeerd en er een paar heftig bloedende boeren een dubbele whiskey bestelden, dan kwamen er tijdens het opruimen van de rotzooi nog wel eens lugubere restanten van de strijd boven water. De waard hield dan een stukje vlees omhoog en vroeg 'Who's Ear?'. En zo heet ons team nu de Indiana Hoosiers.
De Huskies waren gisteren een maatje te groot. Letterlijk, ze waren gemiddeld een halve kop groter. Maar in de helleketel van de assembly hall voelde ik me ineens ook een Hoosier. Je kan hier moeilijk aan het schoolgevoel ontsnappen, een concept dat we in Nederland eigenlijk niet kennen. driekwart van de bevolking van Bloomington studeert aan of werkt voor IU. De helft van al die mensen draagt dagelijks kleding met Indiana University erop. De helft van alle studenten is ook nog lid van een 'Griekse' fraternity of sorority (studentenverenigingen zijn hier niet unisex). Ze wonen in statige huizen met zuilen en heten Kappa Gamma Delta, of Phi Upsilon Pi. De meisjes zijn barbiepopjes (blond en geplamuurd), de jongens opgeblazen footballtypes (maar ons footballteam doet niet mee voor de prijzen). Ik woon midden tussen alle frat-houses. Kon op de dag na aankomst al intrekken in het huis dat Kipp en Suzie voor me hadden uitgezocht. Ik heb 2x zoveel ruimte als in Brooklyn, met een eigen badkamer, minifridge, airco en magnetron. Het huis heet Caboose (dat is de achterste wagon in een trein) en heeft 8 kamers waarvan er maar 2 bewoond zijn. Plek zat, dus weest welkom op:

1000 E ATWATER AVE APT 3C
BLOOMINGTON, IN 47401-3777
U.S.A.

Ik houd van post en heb nog plek voor ansichtkaarten en foto's op de muur, want ik heb ineens heel veel extra muren.
Mijn huurbaas is een Tibetaan en schijnbaar een neef van de Dalai Lama. Niet verwacht dat ik die hier zou treffen. Ze hebben ook een Tibetaans restaurant, dus ik ga binnenkort de Momo's en Thukpa uitproberen. Echt een heel vriendelijke man. Maar dat is uberhaupt een verschil met de oostkust. Mensen zijn veel toegankelijker hier, nemen de tijd voor je, vragen je of je het niet erg vindt om even te wachten terwijl ze dingen voor je regelen. In NY werd je toch vaak behandeld als een probleem. Zelfs het aanvragen van een Sofinummer bij de sociale dienst was Indiana een gemoedelijke zaak. Ik zat er tussen de trailerpark 'white trash', veel tienermoeders en truckers met 3 tanden. Ja dit is een universiteitsstadje - maar wel duidelijk in het midden van Amerika.

Het is een kleine 10 minuten fietsen over de campus naar het lab. Nu is alles wit en bedekt met een laag sneeuw. Eergisteren was het nog te warm om een jas te dragen. Het klimaat is hier raar, maar zeker niet zo bar koud als ik verwacht had. De campus is erg mooi, met veel groen en relatief lage gebouwen. Niet heel erg fietsvriendelijk omdat er ineens overal trappetjes opduiken, maar in feite is alles op loopafstand en is het busvervoer gratis. Toch fiets ik. Iedereen zit op sportfietsen (als ze niet in de auto zitten) en ik heb een degelijke Europese Oma-fiets kunnen bemachtigen. Het is een beetje een statement 'een fiets is een vervoermiddel'. En ook 'ik stap niet bij je in de auto als je gedronken hebt', want drinken en rijden lijkt hier de normaalste zaak van de wereld. Volgende week ga ik ook een auto aanschaffen, maar binnen het dorp blijf ik lekker fietsen. Tenzij ik boodschappen moet doen, want een supermarkt op loopafstand is er niet bij hier.

Het lab is gezellig. Prof Shiffrin ('Rich'), 4 PhD studenten, een Postdoc en ik. Ik heb een eigen bureau en zet de eerste stapjes in een eigen project. Iets waar ik toevallig ingerold ben, omdat ik aan NYU een vak van Denis Pelli heb gevolgd en nu een theorie van hem (over visuele crowding) ga proberen te linken aan een theorie die hier is ontwikkeld (het ROUSE model voor priming). Ik heb me nog nooit in visuele perceptie verdiept, dus ik ben me voornamelijk aan het inlezen en probeer een slim experiment te bedenken. Voorlopig zitten we nog wel even in de conceptuele fase, want we weten nog niet precies wat we willen weten. Ook is Rich net vertrokken op een congres waarop overdag geskied en 's avonds gepraat wordt. Daarna gaat hij even naar Californie, de reden: hij vertrekt misschien na de zomer met lab en al uit Bloomington en overweegt zijn opties. Het zou dus zomaar kunnen dat ook ik rond die tijd mijn koffers pak. San Diego klinkt lang niet gek, maar ik ben net hier en ga gewoon insettlen en zie wel hoe het loopt.

Ik ga me mengen in het Superbowl feestje. Pittsburgh tegen Seattle, ik ben benieuwd of ik het uit kan zitten. Tot half time moet ik het in ieder geval wel redden, met de Stones dit keer. Alleen een kritische tekst of schunnige opmerking van Mick Jagger daar hoeven we niet op te rekenen. Sinds de tepel van Janet Jackson in beeld is geweest, wordt de live uitzending met 5 seconden vertraagd om de nodige censuur uit te kunnen voeren. Helaas.

Liefs vanuit de sneeuw.

Martin