Zelfredzaamheid en Red Tape

Hallo thuisfront,

ik ben niet de enige die z'n biezen heeft gepakt, lezers van mijn verhaaltjes zitten op dit moment in belgie, berlijn, zuid-afrika en israel. Blij lees ik over hun belevenissen. Er is herkenning. Opstart problemen heb je overal, de vreemde taal, de sketchy huisbaas, de vastgeroeste ambtenaar. Ik heb al een tijdje niets van me laten horen realiseer ik me.
Geen nieuws is goed nieuws?
Ik heb betere maanden gehad maar ik kom langzamerhand weer op stoom. De administratieve rompslomp die bij mijn baantje hier komt kijken viel behoorlijk tegen. Ik wilde gewoon lekker aan de slag met mijn onderzoek, maar door fouten bij de financiele afdeling hier bevindt mijn besteedbaar inkomen zich nog altijd ergens anders dan op mijn bankrekening en zijn mijn reiskostenvergoedingen nog steeds een verzameling restitutieformulieren. Ook banken, telefoonmaatschappijen en verzekeringen zijn niet foreigner-vriendelijk en dus wordt je voortdurend heen en weer gekaatst tussen sprekende computers en onwetende medewerkers om de mysterieuze extra kosten op je rekening te verklaren. Ik heb er te veel energie aan besteed, maar de prognose is dat in april alles klopt dus dat is een mooi vooruitzicht. Dan kan ik eindelijk mijn American dream gaan leven. Met als belangrijk ingredient mijn minivan, een (teal: volgens wiktionary, het woordenboek van wikipedia) appelblauwzeegroene Plymouth Voyager. Zes zitplaatsen en schuifdeur, volautomatische versnellingsbak (geef mij maar een pook - luie Amerikanen), en heel veel bekerhouders. Het model is bepaald niet hip en verdient volgens mijn vrienden en bekenden en "soccermom" bumpersticker, aangezien er normaliter elftallen koters mee door de suburbs verplaatst worden. Als ik een "voetbalvader" bumpersticker kan vinden dan gaat hij op de achterkant (Jiskefet is gestopt hoorde ik? Het werd tijd).
Het beestje is gebouwd in 1997, driehonderdduizend kilometer op de teller en ik heb al drie verschillende garages bezocht sinds aanschaf. De eerste keer dat ik er alleen een ritje mee maakte wilde hij niet meer starten - een puik begin. Amerikaanse makelij, de auto als wegwerpartikel lijkt wel. Maar het probleem is verholpen, zeggen ze. Laten we het hopen, want aanstaande vrijdag rijd ik er mee naar Miami. Het is spring break en heel studerend Amerika gaat de zon tegemoet. Ik geloof dat als het verkeer meezit, de prognose is dat we er 22 uur over doen. Maar ik reken op files en een oncomfortabele dag en nacht, niet dat dat een probleem is. Ik verheug me op mijn eerste road trip en hoop dat er nog vele zullen volgen (Verlanglijstje: New Orleans, Chicago, Seattle, San Francisco, Vancouver, Montreal, New York, Vegas, Grand Canyon en ik kan nog wel even door gaan). Ik ben Jack Kerouac's 'On the Road' aan het lezen en mijn wanderlust speelt op. Wie gaat er mee toeren in augustus?

Het komende halve werkweekje zie ik wel zitten. De grote filosoof Daniel Dennett en er staan wat fascinerende praatjes op het programma, het is een getalenteerd spreker. Vandaag vergeleek hij bewustzijn met goocheltrucs en haalde hij op ludieke wijze uit naar zijn collega's Fodor en Chalmers. Zelf geef ik woensdag een praatje in het lab over mijn eigen onderzoeksplannen. Eigenlijk over het huidige gebrek daaraan, maar ik maak een mooie powerpoint om wat zaken op een rijtje te zetten. Ook heb ik wat simple demonstraties van de effecten die waar we geinteresseerd zijn geprogrammeerd, dus het begint wat meer te leven allemaal.

Qua sociaal leven ben ik steeds minder afhankelijk van Kipp en Susie die ik al uit Amsterdam kende. Met die clan (18 man) ga ik wel naar Miami. Maar ik ben bevriend geraakt met een stel, die gepassioneerd wandelaars zijn en 3 maanden door de alpen gaan lopen deze zomer. Ze laten me de mooie plekjes in de omgeving zien. We hebben ook wekelijkse bordspelavondjes met Settlers (Kolonisten), Citadels (Machiavelli), Carcassonne, Bohnanza en meer vermaak. En laat daar nou vorige week iemand bij aangeschoven zijn met wie ik misschien de Chicago marathon ga lopen. Ik heb nog geen beslissing genomen, maar ik ben voorzichtig weer begonnen met trainen.

Een andere activiteit waar ik aan deelneem zijn de 'American Idol' avondjes bij de dochter van de baas. Ik ben met haar naar een basketbalwedstrijd geweest en bevriend geraakt, tot groot vermaak van de andere AIO's in het lab. Vooral Christoph (uit Bonn) is op zoek naar een goede roddel. Maar tegelijkertijd geeft hij toe dat hij wel een beetje jaloers is omdat ik in een maand al meer vrouwen heb ontmoet dan hij in 4 jaar. Ik neem hem wel een keer mee uit stappen.
Zelf heb ik eigenlijk geen behoefte om me in het Amerikaanse datingsysteem te storten. Veel te ingewikkeld allemaal.
Zijn voorstel was om samen naar de stripclub te gaan waar ik door een bizarre wending van het lot afgelopen weekend voor het eerste geweest ben. Meisjes die nog niet oud genoeg zijn om alcohol te mogen drinken, wrijven voor een luttele dollar hun borsten in het gezicht van de rednecks aan de bar. Die dollar was in New York de fooi voor een drankje aan de bar, zonder borsten. Wat een land!

Ik doe vanuit Miami of kort daarna verslag van het springbreak avontuur, en laat jullie weten hoe ik me verder ontwikkel tot Hoosier.

Liefs,

Martin