Mischief in Miami, my oh my!

Lieve allemaal,

zomer, winter, lente? Wat dat betreft ben ik even de kluts kwijt. Maar ik kan jullie vertellen dat ik volledig opgeladen door de zon terug gekomen ben van mijn road trip naar Miami. Wat was dat een goede manier om de winterdepressie van me af te schudden. Inspiratie, ontspanning en avontuur!

Mijn minivan ging door kuren uiteindelijk toch niet mee op reis. Omdat mijn reisgenoten niet al te veel vertrouwen hebben in mijn roze vodje dat voor rijbewijs moet doorgaan, kon ik op mijn gemak het land aan me voorbij zien trekken. In 19 uur doorkruisten we Indiana "the Hoosier state", Kentucky "the bluegrass state", Tennessee "the Volunteer state" en Georgia "the Peach state" op weg naar het zuidelijkste puntje van "sunshine state" Florida, Miami. Het bleek niet de meest enerverende route. Afgezien van de aanloop naar de Appalachen nabij Nashville, een zich eindeloos herhalend patroon van Motels, Pompstations en fast food ketens. McDonalds, Burger King, Arby's, Taco Bell, McDonalds, Burger King, Arby's, Taco Bell, enzovoort. Een goede gelegenheid om 'On the Road' uit te lezen, een bron van inspiratie voor mijn avonturen gedurende de rest van de week (en vermoedelijk de rest van mijn leven).

Kort na het ochtendgloren was daar de stad, waar ik na een kleine twee maanden dorpsleven zo naar verlangde. En de temperatuur was ook naar wens, schommelend rond de dertig graden. Met zijn achttienen hadden we twee appartementen in the 'seacoast suites' in Miami Beach (een kolonie pensioners vier kilometer ten noorden van de hotspot South Beach). De jongens en de meisjes apart, dus binnen een halve dag was ons onderkomen een zwijnestal. Dat er te weinig bedden waren, droeg bij aan de wanorde. Elke avond was het weer zoeken naar een plekje in een bed naast een niet al te hevig snurkende Hoosier. Maar wat een uitzicht! Heerlijk om vanaf het balkon de zee te kunnen zien. Met het azuurblauwe water dat in Noordoostelijke richting ononderbroken rijkt tot aan de Nederlandse kust. En aan de andere kant de sjieke huizen van de jet-set op millionaire's row, met de skyline van downtown Miami op de achtergrond. *Zucht* Een ultiem vakantiegevoel.

De dagen bracht de groep collectief op het strand door. Geschaard rond de boombox met classic rock en een koeler vol Corona's en andere alcoholische versnaperingen de zon aanbidden. Af en toe het water in, een football heen en weer gooien, of vragen beantwoorden uit 'the book of questions'. Een verzameling morele dilemma's in een boekje, om de diepere conversaties op gang te brengen die hier doorgaans vermeden worden. Nou zat ik daar in aangeschoten toestand onder de brandende zon, met een grote groep mensen die ik net kende, niet direct op te wachten. De eerste paar dagen lag ik er lekker lui naast, maar mijn wanderlust speelde op. Ik wilde iets van de stad zien, maar kon niemand in beweging krijgen. En dus ging ik solo op de toeristische toer. Tijdens mijn verkenningstochten had ik voortdurend Deja Vu momenten. Ik kende Miami niet alleen uit de series Miami Vice en Golden Girls, maar had er ook vele uren rondgelopen en gereden in het computerspel GTA vice city. Bizar om meteen je weg te kunnen vinden, zonder er ooit eerder geweest te zijn.

Zo was ik de enige van de groep die downtown Miami gezien heeft. Niet dat ze veel gemist hebben, want in zekere zin is het is een voetgangersonvriendelijke (lees: uitgestrekte) bouwput. Maar ik wilde op avontuur naar het Spaanstalige hart van de stad: Little Havana. Deels met een gratis onbemande monorail, die zich onder snelwegen, tussen gebouwen door en over rivieren heen wurmt, reisde ik die kant op. De afstanden bleken echter veel groter dan verwacht, en mijn idee van slenteren over 'Calle Ocho' waar het leven op straat ontwaakte uit de siesta kwam niet uit de verf. Ook daar speelt het leven zich van parkeerplaats naar parkeerplaats af en kom je met dwalen niet ver. Toen ik voor de tweede keer een politiehelikopter met zoeklicht over zag vliegen dook ik een Colombiaanse bodega in. Niemand sprak er Engels. Voor mijn gevoel had ik toch mijn doel bereikt. Een exotische maaltijd en rustig de tijd om wat te schrijven over een Cafe Cubano. Maar het strand lonkte weer.

South beach heeft een riviera gevoel. Je kan er flanneren over Ocean Drive en je vergapen aan de Art Deco architectuur. Overdag is het een uitstekende plek om een frappucino te drinken, en mooie mensen te zien genieten van het leven. Maar 's avonds begint het pas echt, een zinderend en onvoorspelbaar nachtleven. Er wordt gedanst, iets wat ik erg mis in Bloomington. En ook in mijn uit Bloomington afkomstige reisgenoten, die veelal content waren met in het hotel blijven. TV kijken en dronken worden op de bank, daar was ik niet voor gekomen. Ik heb geprobeerd om de kudde in beweging te krijgen, maar uiteindelijk ben ik de enige die meer dan 2 of 3 keer is uitgegaan. Was ik maar daar geweest met een groep Amsterdamse psychologiestudenten, dan had ik niet in mijn eentje de hort op gehoeven! Dan had ik vast ook wel iemand gevonden die meewilde naar het modderworstelfeestje van de beruchte organisatie 'girls gone wild', het ging met iets te ver om daar in m'n uppie te verschijnen. Allemaal grootse verhalen vooraf en opschepperij over de bergen condooms die ze hadden ingepakt. Kipp: "Bitches are gonna be screaming my name!". Juist ja.
De interessantste onderneming was het schieten van waterballonnen vanaf het balkon met een grote katapult. Vermakelijk, maar niet afdoende om me na een paar pina colada's nog in het hotel te houden.

Notabele nachtelijke avonturen waren er genoeg.
the good - de nacht doordansen in openlucht discotheken; het meisje dat heel goed bleek te kunnen zoenen (waarmee ik het meeste 'actie' gehad had van alle vijftien vrijgezellen in de groep); de maniakale race tussen onze taxi en een audi s4; het toevallig tegenkomen van mijn oud huisgenootje Kat uit NY (It's a small world after all)
the bad - de gaybar waar te veel mannen waren die stiekem toch hetero waren en het meisje waarmee ik was lastig vielen; de wet t-shirt contest waarbij de cameraman en presentator het slipje van de laatste kandidate schaamteloos omlaag trokken
the ugly - de kots van onbekende herkomst die ineens midden op de dansvloer over mijn zij omlaag sijpelde; de volgende anekdote.

Dave, een aantal avonden mijn partner in crime, en ik hielden het om een uur of 4 voor gezien. Tijdens het wachten op de nachtbus, zaten we een broodje te eten en raakten we in gesprek met een meisje in joggingbroek en t-shirt. Ze had trek en dus gaf ik haar de rest van mijn Cuban Sandwich. Toen we in de 'Night Owl' naar huis stapten bleek dat ze niet genoeg geld had voor de bus en sponsorde Dave haar de benodigde anderhalve dollar. Ze was ons heel dankbaar en vroeg toen we bijna thuis waren of ze niet bij ons kon komen rondhangen. Wij waren in opperbeste stemming en vonden dat prima. Denise heette ze, 30 jaar, woonde nog bij haar moeder en had geen zin om naar huis te gaan.
Maar ze had een eigenaardige manier van reageren op het biertje dat we haar aanboden. "Do you guys want a blowjob?". Nee dankjewel. Mevrouw bleek een (part-time) prostituee. Dave en ik verzekerden haar dat we geen diensten verlangden. Ze probeerde het nog een keer: "It's so hot in here". Uit ging het shirt, vrij kwamen de borsten, uit ging de joggingbroek en ze zat in ondergoed bij ons op de bank. "Come on, don't you like sex?". Tuurlijk wel, maar dit is niet helemaal gepast, kom op trek je kleren weer aan! Een aantal van onze vrienden lagen in de kamer te slapen waar dit alles zich afspeelde. Dave en ik overlegden in de keuken. We konden het niet over ons hart verkrijgen om haar de deur uit te schoppen, we hadden het gevoel dat we de eersten sinds tijden waren die aardig voor haar waren. Desnoods bleven we maar wakker, want zelf durfden we het risico wel te nemen dat ze ons misschien zou bestelen, maar onze 10 slapende reisgenoten waren er vast niet mee akkoord gegaan. Denise, inmiddels weer aangekleed, deed nog een korte poging op de bank te slapen. Toen de zon op begon te komen besloot ze toch te vertrekken. Niet voor dat we haar de knuffel hadden gegeven waar ze om vroeg. Dave doneerde nog vijf dollar 'go buy yourself a sandwich' en ik gaf haar toestemming om een hoteldeken mee te nemen tegen de kou. Die propte ze onder haar shirt, alsof ze hoogzwanger was, en weg was ze. Maar niet voor ik een foto had genomen (binnenkort online). Toevallig kwam net ons overbuurmeisje thuis uit de bars. Dave probeerde het haar in tien seconden voor ze beschonken in haar kamer verdween uit te leggen "Did you see that prostitute? I swear we didn't know she was one I swear!". Vanaf dat moment bleef de deur aan de overkant stevig gesloten en hadden we een reputatie in het hotel. Niet alleen door deze actie trouwens, maar ook de luidruchtigheid van de thuisblijvers die een dreigement tot uitzetting van het management kregen. Een wonderlijk gezicht hoe ineens alle lichten uitgingen en iedereen doodstil was, op het gerommel van een aantal mensen die hun marijuana probeerden te verstoppen na. De politie is gelukkig nooit gekomen.

Ik bleek niet de enige die spring break verhalen in de 'ugly' categorie te vertellen had. Alissa (de dochter van de baas), was in Texas opgenomen in het ziekenhuis. De reden: 8 tequila shots hadden haar veranderd in een rillend, over zichzelf heenkotsend en buiten bewustzijn verkerend hoopje mens. De dokters moesten er om lachen toen ze bijkwam "Girl, it's all bigger here, you've just experienced a Texas sized hangover!"

En zo eindigt het verslag van wat waarschijnlijk de enige spring break van mijn leven is geweest. Mooizo, goedzo. Mijn lichaam kwam vermoeid terug, maar in spirit voelde ik me herboren. Zelfs de sneeuw kon me niet al te erg deren. De campus lag er mooi bij met haar witte dekentje. Maar mijn biologische klok is nu wel danig in de war. Laat die lente maar snel komen.

Ik ga er hier weer met goede moed tegenaan. Ben apetrots op het eerste computerprogramma wat ik net heb geschreven. Wordt wel een beetje tureluurs van het mijn eigen proefpersoon zijn. Flitsende letters worden erg snel irritant.

Warm greetings from the Hoosier state.
Misses & Kisses

Martin