Niet samen maar solo in Santiago

Lieve allemaal,

Het was zo’n mooi plan, stiekem mijn moeder laten overkomen. Mijn vader met een smoes naar het vliegveld lokken en haar dan alsof het all-you-need-is-love was uit de schuifdeuren laten komen. Het zou een grandioos televisiemoment geweest zijn, met tranen van geluk. De vlucht was al geboekt, maar uiteindelijk liep het allemaal anders. Wim is weer thuis bij Marian en ik ben in mijn eentje op weg naar het Noorden.

Ik kwam naar Santiago om mijn Chileense studievriendinnen uit mijn tijd in New York op te zoeken. Na drieëneenhalf jaar trof ik Paula met plannen om in Kentucky bij haar gringo lover te gaan wonen. Mela had inmiddels een enorm dikke buik, waar ze Olivia al 9 maanden in meedraagt. Ondanks haar verwoede pogingen om het kind in beweging te krijgen doormiddel van een playstation spelletje met een dansmat wil ze er nog altijd niet uit. Erg veel heb ik ze niet kunnen zien, maar het was supergezellig als vanouds. Mela’s babyshower, waar we onze aankomst in Santiago op getimed hadden, was een leuk feestje. In een kast van een huis in de heuvels die overgaan in de hoge Andes hebben we haar in een regen van babycadeautjes bedolven. Bij Mela hoef je er gelukkig niet bang voor te zijn dat zoiets een al te truttige gebeurtenis wordt. Wel worteltjestaart en witte chocoladebrownies, maar geen overdosis roze. In plaats daarvan een collectie van haar wilde kunstwerken, hoewel het dansende, zingende sokkentapijt helaas in opslag lag.

Vanwege de zwangerschap en een familiecrisisje bij Paula verbleven we de eerste paar dagen in een hostel. Chili is veel duurder dan de buurlanden en het leek ons ook veel leuker om weer te couchsurfen. Toen we een spontane uitnodiging kregen van Christian waren we dan ook harstikke blij. We wisten nog niet dat hij de mafheid van onze vorige gastheren en vrouwen ruimschoots zou overtreffen, maar kregen een goede indicatie toen we hem op de avond van onze eerste ontmoeting hyper door de discotheek zagen stuiteren. Na een paar uur dansen had hij te diep in het glaasje gekregen en hebben wij hem in een taxi naar huis gezet, die we op verzoek van de chauffeur ook vooruit hadden betaald. Zelf zijn we nog een laatste nachtje naar het hostel gegaan. Toen we hem de volgende dag spraken wist hij eerst niet meer hoe hij thuis was gekomen. Na ons taxiverhaal herinnerde hij zich ineens dat hij achteraf zelf ook had betaald en dat de chauffeur hem vertelde geen wisselgeld te hebben. Een oplichter dus. Twee dagen later kwam hij tot de conclusie dat de man ook zijn portomonnee met twee rijbewijzen en zijn pinpas gepikt had, en op zijn kosten had getankt. Dikke pech. Niet in de laatste plaats omdat hij officeel weken geen auto meer kon rijden. Dat deed hij vervolgens toch, met een grote boog om politieposten heen rijdend en met ons achter het stuur als hij een controle verwachtte. Na een dagtripje waarin we ons vergaapt hebben aan kasten van vakantiehuizen aan de Pacific sloeg het noodlot alsnog toe. De politie haalde hem voor een routinecontrole naar de kant en hij raakte licht in paniek. Met een verhaal dat hij toerist was (hij heeft langer in de VS gewoond dan in Chili), in een geleende auto reed (stond na recente koop nog niet op zijn naam) en dat hij niet wist dat hij zijn rijbewijs vergeten was (hij zou toch niet zelf gaan rijden met twee man mét rijbewijs in de auto) manouvreerde hij zich er boetevrij uit.

Zo fikst Christian dingen. Hij werkt voor Delta airlines, op de klantenservice voor zakenpassagiers, en vertelt vol trots hoe hij er weer eens een arrogante klant die een voorkeursbehandeling verwacht uit heeft geluld. “U bent Amerikaan? Wat leuk, ik ook. Uit het Zuiden. Chili. Maar om u te helpen is het belangrijker om te weten waar u naartoe wil.” Zijn werk bij Delta levert niet alleen leuke verhalen op, maar ook gratis vluchten voor hem. Deze zomer Santiago, Parijs, Istanbul, Seoul, Bangkok, Jakarta, Tokyo en terug. Die vakantie heeft hij ook wel nodig, want het is een stresskip en dat rijbewijsincident was niet goed voor zijn hoge bloeddruk. Toen hij hoorde dat we geen terugticket hadden bood hij aan om dat voor ons te regelen, met fikse korting, volledig flexibel en eerste klas. We konden het in eerste instantie bijna niet geloven, maar we kwamen er achter dat hij bloedserieus was een ons graag een vriendendienst wilde bewijzen. Toen dat feit eenmaal bezonken was vroeg hij me in een onderonsje hoe lang mijn ouders elkaar al niet gezien hadden. Vier maanden, antwoordde ik. “Da’s lang. Wat denk je er van om je moeder hier naartoe te halen? Als verassing voor je vader. Ze kan er overmorgen zijn.” Dat leek me een beetje snel, omdat ze pas net terug was van haar wandelavontuur, maar ik ben haar toen Wim naar de bakker was gaan bellen en trof haar eerst overdonderd en vervolgens enthousiast. Ze zou een week later, op vaderdag, vertrekken en dan maandagochtend in Santiago aankomen. Wim was gecharterd als chauffeur, om zogenaamd een Japanse vriendin van Christian te gaan ophalen. De voorpret was fantastisch, ik verheugde me erop haar te zien alsmede op de reactie van Wim.

Het feest werd op dinsdagavond afgeblazen. Mijn oudtante van 97 lag op sterven en mijn moeder liet me weten nu niet te kunnen komen. Christian bood mijn vader aan dat hij als hij wilde nog voor de uitvaart van zijn tante thuis kon zijn. Na een nachtje slapen besloot hij op het aanbod in te gaan. Mama, ik en Chris hebben toen ons plan uit de doeken gedaan en het bleek dat we het goed geheim hadden gehouden. Even was Wim sprakeloos. Maar we moesten als de wiedeweerga inpakken, want die avond vloog hij naar Atlanta. Het afscheid was erg emotioneel, we hadden allebei een heel ander vervolg in gedachten gehad. Terwijl hij in de eerste klas boven de amazone hing en ik weer bij Christian thuis zat hieven we gezamenlijk het glas op een geslaagd vader-zoon avontuur. En met een weerzien in het vooruitzicht, want Wim heeft een retour geboekt en ook mama’s vlucht naar Zuid-Amerika was al geregeld. Ze komen in Oktober. Na een stopover in Atlanta, met bezoek aan de Coca-Cola fabriek, is Wim veilig en wel op Schiphol geland. Op tijd voor de uitvaart van tante Jeanette, die hij nog een ansicht van ons bezoek aan de watervallen van Iguazu kon meegeven. Zo was ik er ook nog een heel klein beetje bij.

Ik ben wat langer in Santiago gebleven en heb het rustig aan gedaan om aan de nieuwe situatie te wennen. De stad vol kleine, middelgrote en enorme malls verdient geen schoonheidsprijs. De besneeuwde toppen rondom wel, mits de smog ze niet verhult. Ik heb twee weken lang op het begin van het skiseizoen gewacht, want toen we de Andes overstaken lag er nog geen sneeuw. Maar op de eerste dag dat Valle Nevado, op een uurtje rijden van Santiago open ging stond ik op de lange latten. Niet mijn beste sneeuwdag allertijden, want het was grijs weer en veel pistes waren nog gesloten. Toch erg leuk, het contrast tussen tropische stranden in Brazilië, waar niemand ooit sneeuw gezien heeft, en naar beneden roetsjen in een volledig wit landschap. Ik had graag nog een paar dagen gesnowboard, maar elke dag in de sneeuw verteert een budget van 5 dagen in tropische oorden. Ik heb ook nog wat ijspret gehad. Via CouchSurfing waren Christian en ik in contact gekomen met Max, een ijsdansende vis in “Disney’s Nemo on Ice”. Hij had ons uitgenodigd voor de laatste voorstelling, maar kon geen vrijkaartjes meer regelen. Chris, zijn zoon (die geboren is toen hij 16 was en ouder is dan ik), tante en ik zijn met de goedkoopste kaartjes naar de ijshal gegaan. Daar toverde Christian zijn oude Disney identificatiepas tevoorschijn, uit de tijd dat hij in Disneyland rondleidingen gaf. In combinatie met zijn vlotte babbel leverde ons dat VIP plaatsen op en zagen we Max voor ons neus voorbijkomen als dolfijn, tikimonster en schoolvis. Uiteindelijk hebben we gegeten met de cast en ben ik nog met Nemo op de foto geweest, hij bleek een klein blond meisje.

Over meisjes gesproken, een bijzonder Chileens fenomeen is de café con piernas, letterlijk ‘koffie met benen’. In dit van oudsher bijzonder conservatieve land waar echtscheiding pas een tiental jaar is toegestaan zitten ze bijna op elke straathoek, vooral in het zakendistrict. Je hebt er die een open deur hebben, daar wordt je espresso of cortado geserveerd door een dame in een erg kort rokje met een panty. Wim betrad een variant met een gesloten deur, waar hij bij binnenkomst begroet werd met twee kussen en een dame zonder panty. In mijn culturele verkenningen ging ik binnen bij een etablissement met verduisterd glas. Daar kreeg ik tijdens mijn kopje koffie gezelschap van Francesca, die zelf ook een drankje nam op mijn kosten. Ze was gehuld in een bikini met een jurkje van dat netkousen spul eroverheen. Ik heb nog geprobeerd in mijn beste Spaans een gesprek met haar te voeren over hoe het was om daar te werken, maar ze ging me vooral dromerig aankijken en met de muziek meezingen. Ondanks het vertrek van mijn vader had ik nog genoeg mensen om mee te knuffelen in Santiago, dus ik realiseerde me dat ik misschien niet op de goede plek was toen ze me omhelsde en ben er 8 euro lichter en een ervaring rijker weer vandoor gegaan.

Op het tienjarig bestaansfeest van CouchSurfing heb ik Marta leren kennen. Ik kon het goed met haar vinden en we zijn samen een weekendje naar de havenstad Valparaiso doorgebracht. Een stad met karakter. Kleurrijke huisjes, met soms golfplaten en houten gevels, die tegen de steile heuvels op liggen. Heuvels die voorzien zijn van liften van soms honderd jaar oud, die je met gekraak en geratel omhoog hijsen. Met onze sojaburgers verkopende vrienden bij wie we in huis verbleven dronken we terremoto’s. Een ‘aardbeving’ is een beker goedkope witte wijn met een siroop erop geschonken en een bolletje ananasijs erin. Naast de completo, een hotdog met guacamole, is het één van de grote Chileense culinaire uitvindingen. Vanuit Valparaiso heeft Marta me verder op weg geholpen naar het Noorden. Dat was nodig, want ik zat door een defecte pinpas volledig zonder peso’s. Gelukkig was ik bij een vriend van haar in La Serena, en haar nichtje in de woestijn in goede handen. Daarover schrijf ik later meer. Inmiddels is de grenspost open waar ik op zat te wachten en ga ik Chile verruilen voor Peru. Aanstaande donderdag tref ik mijn nieuwe reisgenootje Malou (mijn bestuursgenootje van de VSPA) in Lima en gaan we in zeven weken tijd richting São Paulo.
Veel liefs,
--Martin